پارسایی: تکلیف بدهی ۳۰ میلیاردی بشار اسد به ایران چه می‌شود؟/ فلاحت‌پیشه: جنگ سوریه جنگ مردم ایران نیست
جنگ سوریه و سرعت پیشروی گروه‌های مسلح مخالف حکومت به رهبری گروه تروریستی تحریر الشام و همچنین واکنش کشورهای منطقه بخصوص ایران به این تحولات، از جمله مهم‌ترین اخبار این روزها است. به همین خاطر با واکنش‌های بسیاری از سوی سیاسیون همراه است که در ادامه برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم.
به گزارش سایت دیده‌بان ایران، محمدعلی ابطحی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب نوشت: «سفوط احتمالی دولت سوریه به دست تندروهای اسلامگرا یگی از بزرگترین اتفاقات تاریخ خاورمیانه خواهد بود. ایران و عراق هم مرز با افراطیون دینی خشن طالبان و تحریر الشام می‌شوند. مقاومت در منطقه بی‌پشتیبان می‌شود. اسرائیل یکه‌تاز خواهد شد. خداوند حافظ ایران و راهنمای تصمیم گیران آن باشد»
حسام‌الدین آشنا، مشاور رئیس جمهور در دولت روحانی خیلی مختصر نسبت به سقوط شهرهای سوریه واکنش نشان داد و نوشت: «منهدم نشد؛ فروپاشید.»
محمدحسین خوشوقت نوشت: «سوریه بشار اسد که از دست رفت. اما سال‌هاست دست‌های خائنِ ناپیدا از طریق عوامل ناآگاهِ نادانِ پرشور و شعار، در تلاش برای سوریزاسیون ایران‌اند! این واقعیت را اخیرا ناظرانی با ضریب هوشی متوسط اما بیدار هم می‌توانند استشمام کنند. متاسفانه بسیاری از مسئولان را خواب می‌بینم!»
احمد زیدآبادی، فعال سیاسی نوشت: «چه سرنوشتی در انتظار سوریه است؟ با این سرعتی که شبه‌نظامیان هیئت تحریرالشام در پیشروی به سوی جنوب سوریه پیدا کرده‌اند و با این ضعفی که ارتش سوریه از خود نشان می‌دهد، اشغال دمشق و سرنگونی دولت بشار اسد، دیگر خیلی هم امر بعیدی به نظر نمی‌رسد. قرار است سوریه زیر چکمۀ «طالبان جدید» چه سرنوشتی پیدا کند؟ به نظرم بی‌ثباتی و بدبختیِ بلندمدت! بشار اسد در سال‌های اخیر از خود خیره‌سری نشان داد و وارد مذاکرات جدی به قصد تشکیل دولتی متکثر از نیروهای مختلف نشد. این هم نتیجه‌اش! حال این وسط اسرائیل چگونه می‌خواهد با قدرت گرفتن احتمالی تحریرالشام در سوریه کنار آید؟ همانطور که زمزمه‌اش را به راه انداخته‌اند، ظاهراً ایجاد یک منطقۀ حائل در خاک سوریه یعنی اشغال مناطق شمالی بلندی‌های جولان تا یک قدمی دمشق! اینکه ترامپ گفته بود: «مساحت جغرافیایی اسرائیل روی نقشه کوچک به نظر می‌رسد و من همیشه به این فکر کرده‌ام که چگونه می‌توانم آن را گسترش دهم.» شاید صرفاً بلوف یک آدم خودشیفته نبوده باشد! خدایا! کی خاورمیانه را اینطور نفرین کرده است؟»
علیز، تحلیلگر سیاسی لندن‌نشین نوشت: «فقط یک مطالبه مردمی گسترده می‌تواند انفعال در قبال سوریه را متوقف کند و مانع از بحرانی بزرگ شود. نباید منتظر تصمیم‌گیران پر از تعلل ماند. باید برای مردم ایران تبیین کرد شکست سوریه، شکست ماست. باید توضیح داد عقب نشینی اگر تاکتیکی نباشد باران خون و آتش بر سر ایرانیان خواهد ریخت.»
عبدالرضا داوری، فعال سیاسی نوشت: «خاندان اسد بعنوان تنها حاکمان علوی و نزدیک به شیعیان در میان همه حاکمان عربی خاورمیانه، از ابتدا که در سوریه قدرت یافتند، یکی از متحدان ایران شیعی در منطقه بودند، چه در عصر پادشاهی پهلوی و چه در عصر جمهوری اسلامی؛ سقوط خاندان اسد، خسارت محض برای ایران و همه شیعیان جهان است.»
بهرام پارسایی، نماینده پیشین مجلس نوشت: «تا زمانی که مجلس بودم بدهی سوریه و بشار اسد به ایران ۳۰ میلیارد دلار بود که بر خلاف اصل هشتادم قانون اساسی به تصویب مجلس نرسیده بود! به دلار ۷۰ هزار تومان برابر است با ۲٫۱۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰ بیش از دو کادریلیون (quadrillion) یعنی دو هزار تریلیون تومان! تکلیف این مبلغ کلان چیست؟»
حشمت‌الله فلاحت‌پیشه، نماینده پیشین مجلس نوشت: «در پاسخ به ارگان‌های کاسبان جنگ و تحریم، که می‌گویند به خاطر نا آرامی شام، مذاکره را تعطیل کنید! جنگ سوریه جنگ مردم ایران نیست. دولت هنوز تکلیف میلیاردها دلار هزینه جنگ قبل را روشن نکرده، نباید جان و مال ایرانیان را در کمین تازه بیندازد.»
هاتف صالحی، فعال رسانه‌ای نوشت: «تروریست‌هایِ سلفی تکفیری به سرعت در حال تسخیرِ سوریه‌اند و بدون هیچ مزاحمتی، گام‌به‌گام به پیش می‌روند؛ چرا که جمهوری اسلامی ایران -علیرغم میل باطنی‌اش- قصدی برای مداخله در بحرانِ سوریه ندارد! بزنگاه کنونی، مغتنم‌ترین فرصت برای ایران است تا از رهگذرِ تحوّلات سوریه، به کشورهایِ بُزدلِ منطقه بفهماند که اولاً بدون حضور ایران در شامات، امنیّت در منطقه مستقر نخواهد شد؛ ثانیاً قرار نیست که جمهوری اسلامی ایران به تنهایی جورِ نابخردی، بی‌کفایتی و بُزدلیِ سرانِ حاکم بر کشورهای عربی را بکشد! آری، ایران مستظهر به بازدارندگیِ هسته‌ایِ خود و در راستایِ حفظِ منافع ملّی، در رویکردِ منطقه‌ای‌اش بازنگریِ اساسی کرده است.»
علی‌اکبر رائفی‌پور نیز نوشت: «ماجرای سوریه و اسد نشان داد استقلال یک کشور وعدم وابستگی و نیازمندی آن برای حفظ امنیت به دیگران تا چه حد مهم است. ماجرای سوریه نشان داد بالاترین سرمایه هر کشوری مردم آن هستند، مردمی که در سیل و زلزله و آتش و جنگ پای کار میهن باشند.»
