عادل فردوسی پور: اسفندماه۹۷ بدون هیچ توضیح و دلیل موجه من را کنار گذاشتند/ به همه میگفتم در ایران بمانید اما الان هیچ جوابی ندارم!
پس از یک سال و ۷ ماه سکوت، بالاخره عادل فردوسیپور اشارهای به پایان کارش در برنامه ۹۰ داشت.
به گزارش دیده بان ایران؛ پس از یک سال و ۷ ماه سکوت، بالاخره عادل فردوسیپور اشارهای به پایان کارش در برنامه ۹۰ داشت.
عادل فردوسیپور پس از دریافت جایزه Alumni Achivement Award 2020 ، در مراسم آنلاین انجمن فارغ التحصیلان دانشگاه صنعتی شریف(سوتا) اظهار کرد: خیلی خوشحال هستم و تشکر میکنم از تمام کسانی که افتخار دادند و من را انتخاب کردند.
او ادامه داد: قبل از اینکه صحبتهای خود را شروع کنم، جا دارد درگذشت استاد محمدرضا شجریان عزیز را تسلیت بگویم. میدانم الان همه ما بخاطر این اتفاق تلخ ناراحت هستیم ولی مهر و محبتی که مردم نثار استاد شجریان کردند، میکنند و خواهند کرد، ایشان با تمام محدودیتها یک جایگاه مانا در قلب و دل تمام ایرانیان دارد.
این استاد دانشگاه اضافه کرد: در روزهایی که اتفاقات خوبی برای من رخ نمیداد، دریافت جایزه از سوتا و دانشگاه صنعتی شریف من را خیلی خوشحال کرد و ارزشمند بود.
فردوسیپور یادآور شد: همیشه سر کلاسهایم گفتهام و بچههای صنایع میتوانند شهادت بدهند که سعی کردم و تاکید داشتم که «آقایان و خانمها» از ایران نروید و مملکت را ترک نکنید؛ اینجا مثل تمام عزیزانی که ماندند و موجب افتخار ما هستند، بمانید. تلاش کنید و بجنگید تا مملکت خودمان را بسازیم؛ همیشه این موضوع را گفتهام.
او یادآور شد: بهمن ماه ۹۷ که ترم جدید دانشگاه شروع شد، این موضوع را مطرح کردم و به بچهها گفتم اگر هم میروید، زود برگردید و ماندگار نشوید. اصلا چرا میروید؟
این مجری محبوب با اشاره به کنار گذاشته شدن و گرفتن برنامه ۹۰ از او، عنوان کرد: اسفندماه۹۷ بدون هیچ توضیح و دلیل موجه من را کنار گذاشتند. وقتی عید شد و به اولین کلاسم در فروردینماه ۹۸ رفتم، بچهها گفتند: «استاد! شما که میگفتید بمانید و مملکت را بسازید، شما بیش از ۲۰ سال ماندی و برنامه داشتی، چه اتفاقی افتاد و الان چه حرفی میزنید؟» واقعا در آن زمان هیچ جوابی برای بچههای کلاسم نداشتم.
فردوسیپور تصریح کرد: امیدوار هستم بستری فراهم شود تا تمام کسانی که کشور و میهن خود را دوست دارند، بتوانند در حوزه و حرفه خود کار و فعالیت کنند.
او عنوان کرد: از تمام کسانی که من را لایق این جایزه دانستند، تشکر میکنم چراکه بسیار ارزشمند است. مایه مباهات من است و سعی میکنم تلاش کنم شایسته و لیاقت دریافت این جایزه باشم.