درجا زدن فوتبال ایران ؛ بحران تیم های باشگاهی در آسیا
بر اساس رده‌بندی جدیدی که کنفدراسیون فوتبال آسیا اعلام کرد، فوتبال ایران در قاره بعد از کره جنوبی، امارات و عربستان در رده چهارم قرار دارد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی دیدبان ایران، در روشی که برای محاسبه در نظر گرفته شده، ضریب امتیازات تیم ملی هر کشور ۳۰ درصد و ضریب امتیازات باشگاه‌ها ۷۰ درصد است. امتیاز خوب تیم ملی در رده‌بندی فیفا کمک کرده تا ایران در مجموع در رده چهارم قرار بگیرد. اگر فقط امتیازات باشگاهی را در نظر بگیریم، فوتبال ایران بعد از کره جنوبی، امارات، قطر، عربستان، چین و ژاپن در رده هفتم است. این یک زنگ خطر جدی برای لیگ برتر ایران است که نمایندگانش مدت‌هاست در لیگ قهرمانان آسیا حرفی برای گفتن ندارند.
مربیان باشگاه‌های ایرانی معمولا قبل از بازی با حریفان آسیایی روی قیمت بازیکنان خارجی تیم رقیب تاکید زیادی دارند. بودجه باشگاه‌های چینی، قطری و حتی کره‌ای برای خرید بازیکنان خارجی با باشگاه‌های ایرانی قابل مقایسه نیست ولی اگر بگوییم که این تنها عامل موفقیت آنهاست، به معنی چشم بستن روی مشکلات اساسی باشگاه‌های ما خواهد بود.
گلایه مربیان باشگاهی بابت تعطیلی‌های متوالی مسابقات در فصل جاری منصفانه است و قطعا این وقفه‌ها روی نمایش تیم‌ها تاثیر گذاشته ولی کیفیت متوسط بازی‌ها موضوعی نیست که به لیگ شانزدهم محدود شود و استقبال کم تماشاگران در سال‌های اخیر آن را تایید می‌کند.
دلایل این درجا زدن بارها گفته شده ولی فوتبال ایران در دایره بسته‌ای حرکت می‌کند و فعلا راهی برای خروج از این وضعیت دیده نمی‌شود. مهم‌ترین معضل باشگاه‌های ایرانی نداشتن برنامه بلندمدت است. در واقع تنها تیم ایرانی که در سال‌های اخیر توانسته برنامه بلندمدتی داشته باشد و نتیجه آن را هم دیده، تیم ملی است. طراحی این برنامه و ضمانت اجرای آن هم فقط نتیجه پافشاری فردی مثل کی‌روش است.
باشگاه‌های ایرانی در سال‌های گذشته نتوانسته‌اند برنامه توسعه بلندمدتی طراحی و اجرا کنند. تغییرات دایمی مدیریت اصولا اجازه چنین کاری به باشگاه‌ها نمی‌دهد. با ورود هر مدیر جدید معمولا کادر فنی تغییر می‌کند و سیاست کلی باشگاه زیر و رو می‌شود. در فصل جاری لیگ برتر، بیش از ۱۰ تیم با مربیان جدیدی همکاری می‌کنند و بعید است عمر مربیگری آنها بیشتر از اسلاف‌شان باشد.
به تغییرات دایمی باشگاه‌ها، کمبودهای مالی و سخت‌افزاری را هم اضافه کنید. اکثر باشگاه‌ها به بازیکنان و مربیان قبلی‌شان بدهکارند و در فصل جاری هم نتوانسته‌اند بر اساس قرارداد به بازیکنان و مربیان‌شان دستمزد بدهند. معضل زمین تمرین و دردسرهای سفر همی آنها ر مشکلات دیگری است که روی کیفیت فنی و بازیابی تیم‌ها تاثیر می‌گذارد. خروجی چنین لیگی، بازیکنانی است که کی‌روش آمادگی‌شان را کافی نمی‌داند و اصرار دارد قبل از هر بازا به اردو ببرد.
رده‌بندی جدید کنفدراسیون فوتبال آسیا می‌تواند هشداری جدی برای باشگاه‌های ایرانی باشد ولی متاسفانه هیچ برنامه‌ای برای بهبود این شرایط وجود ندارد و فاصله باشگاه‌های ما با رقیبان آسیایی ممکن است هر سال بیشتر شود. فعلا تمام توان فوتبال روی برطرف کردن نیازهای تیم ملی متمرکز شده ولی هیچ فرد یا سازمانی به فکر حل مشکلات باشگاه‌ها نیست. توجه به تیم ملی اتفاق مثبتی است ولی نباید فراموش کرد که تیم ملی تنها ویترین فوتبال یک کشور است و بدنه اصلی فوتبال را باشگاه‌ها می‌سازند که متاسفانه در حال حاضر اصلا شرایط خوبی ندارند.
