کاش رئیس‌جمهور خودش به تیم‌ملی کمک کند!
ماجرای دلخوری ملی‌پوشان روایت غریبی‌ست که نمی‌شود ساده از کنارش گذشت.
دیده بان ایران: پست های مشترک ستاره های ملی را حتما دیدید. همانی که پر از گلایه بود. از این نوشته بودند که تیم صعود کرده و اصلا انگار نه انگار. راستش آنها قطعا این کار را بی اطلاع بزرگترهای تیم مثل کی‌روش و مهدی تاج که اتفاقا در این سفر همراه‌شان بوده ، انجام نداده اند. انها دلخورند و با خود می‌گویند با اینکه صعودشان به جام جهانی ، این بار ساده تر از همیشه بوده و شوقی که ایجاد کردند ، قابل قیاس با همه آنچه در تاریخ فوتبال مان انجام شده بود ، مقایسه نمی شود.
برای همین فکر می کردند حتما پاداشی ویژه خواهند گرفت. این اصلا برای ورزشکاران باب شده بود. برای مثال دور قبل که تیم را بردند جام جهانی 50 میلیون نقد گرفتند و همان روزها حواله واردات خودرویی تا سقف 3500 سی سی که اتفاقا برای هر کدام شان رقمی حدود 300 میلیون سودآوری داشت. مجوزهایی که البته داد والیبالیست ها و بقیه تیم های ورزشی قهرمان را در آورد و سبب شد دولت آیین نامه یکسان سازی جوایز قهرمانان ورزشی را بنویسد. پاداش های 300 میلیون تومانی قهرمانی المپیک که درباره تیم ملی شامل صعود به جام جهانی هم می شود. این پول ها اما در شرایطی خاص و در مراسمی ویژه با حضور رئیس جمهور در پایان هر سال داده می شود. چیزی که برای فوتبالی ها سابقه نداشته. آنها بعد از هر برد پاداشی می گرفتند و مثل کارگران روزمزدی بودند که عادت داشتند قبل از خشک شدن عرق پیشانی ، مزدشان را بگیرند.
نمی دانیم اصلا این شکستن سنت و در نظر گرفتن امتیازی ویژه برای فوتبالیست ها درست است یا نه. اما وقتی آنها چنین شوری ایجاد کردند و اینچنین دولت برای درخشش شان ژست موفقیت گرفته ، این که حالا انتظار داشته باشیم بنشینند و بگویند بدون یک خسته نباشید خشک و خالی ، برای دستاورد بزرگشان ، خیلی غریبانه بیایند تهران ، بازی با سوریه را هم پشت سر بگذارند و بعد بروند خانه های شان ، شاید توقع زیادی باشد.
در شرایطی که نه فدراسیون فوتبال و نه وزارت ورزش توان تهیه پاداشی نقدی برای ملی پوشان را ندارند و بخش های بودجه ای دولت هم حمایتی از این دو نهاد تصمیم ساز نمی کنند ، شاید نیاز به ورود شخص رئیس جمهور است تا کمک کنند و این دلخوری به وجود آمده را برطرف کنند.
میراث شومی که از دولت قبلی مانده ، حالا باعث ایجاد توقعاتی شده که به سختی می توان عادتش را از سر ورزشکاران انداخت. عاداتی که به گفته وزارت ورزش ، سالانه دو برابر بودجه عمرانی ورزش کشور ، در این سال های بی پولی را صرف هزینه های پاداش های قهرمانی می کند اما تقریبا باید گفت چاره ای نیست و کاش این بار هم راهی بینابینی ایجاد شود تا برای بچه هایی که این بار خوش درخشیده اند ، دلزدگی ایجاد نشود. بی شک تاج و سلطانی فر فعلا توان حل این مشکل را ندارند و باید از جایی بالاتر تصمیمی گرفته شود.شاید اعطای بخشی از اعتبارات پاداش ویژه قهرمانان ، در این مقطع ، راه حلی بینابینی باشد برای بدست آوردن دل این بچه ها.
