پای موسیقی سخیف چگونه به عزاداری باز شد؟
پویا سرایی از مدرسان و نوازندگان صاحب نام موسیقی معتقد است موسیقیِ عزاداری که کمابیش منطبق بر موسیقی ردیف بوده است، این روزها صورت پاپ پیدا کرده و بسیار سخیف ارائه می‌شود.
به گزارش سایت خبری و تحلیلی دیده بان ایران ؛ پویا سرایی نوازنده سنتور که همراه با تعدادی از نوازندگان صاحب نام موسیقی کشورمان پروژه نمایشی-موسیقایی «سوگ آزادگی» به آهنگسازی فردین خلعتبری و کارگردانی مجید خسروبیگی را این شب‌ها در حال اجرا دارد ضمن اشاره به پیوندهای میان تعزیه و موسیقی و برخی بدعت‌ها در این حوزه توضیح داد: «به اعتقاد من بخش عمده‌ای از تأثیرگذاری تعزیه، به‌عنوان یک هنر چند رسانه‌ای، برعهده موسیقی است. هرچند نمایش، ادبیات، شعر، طراحی صحنه و نور و بسیاری دیگر از هنرها و فنون نیز در اجرای آن تاثیر جدی داشته و دارند، ولی موسیقی ایرانی به نوعی بیش از همه چیز وام‌دار تعزیه است.»
سرایی در بخش دیگری از صحبت‌های خود گفت: «اتفاقی مثل پروژه «سوگ آزادگی» پیوندی دوباره بین موسیقی ایرانی و تعزیه است که از منظر استفاده از سازهای ایرانی، امری یک‌باره و بدیع در تعزیه محسوب می‌شود. نگاه به وضعیت این روزهای موسیقی ایرانی، تعزیه و نیز موسیقی مذهبیِ اجراشده در عزاداری‌ها، نشان می‌دهد که هر سه حوزه گویی مضمحل شده‌اند. شاید چون از هم دور افتاده‌اند. موسیقی ایرانی مصداق‌های دلالت معنایی خود را در بسیاری از مواقع از تعزیه و فرهنگ تعزیه می‌گرفته است. تعزیه که کاملا بر اساس موسیقی ردیف بوده است. کما اینکه موسیقیِ عزاداری که کمابیش منطبق بر موسیقی ردیف بوده است، این روزها صورت پاپ پیدا کرده و بسیار سخیف ارائه می‌شود. به این دلیل اتفاقی که در سوگ آزادگی افتاد، اتفاق مثبتی در جهت پیوند دوباره موسیقی ایرانی و تعزیه است که به ماهیت و جایگاهِ هر دو، کمک شایانی خواهد کرد.»
