شوک‌سازی پیاپی در "گناه فرشته"

به گزارش سایت دیده بان ایران؛ مهرداد شهبازی(روزنامه‌نگار) نوشت:  اگرچه سریال "گناه فرشته" ابتدای کار را با یک شوک داستانی آغاز کرد ولی در ادامه پیامدهای نمادهای سیاسی اجتماعی سریال بود که به شدت آن را متوجه قرار داد و حتی اشارات مختلفی به قرائن شخصیت های مختلف سریال، شکل گرفت.

با این حال آنچه سریال را در قسمتهای تازه متاثر کرده، شوک های داستانی تازه است که رخ داده و سریال را نه فقط در میان سریال‌های در حال عرضه تلویزیون و شبکه خانگی بلکه در میان کلیت صنعت سریال سازی جنایی، متفاوت کرده، ورق های داستانی تازه است که تقریبا هر قسمت رو می‌شود.

سریال "گناه فرشته" را حامد عنقا ساخته که فراوان ملودرام با رگه های جنایی نوشته یا تولید کرده پس ضرباهنگ را می فهمد و خوب یاد گرفته که مخاطب را در هر قسمت آماده ماجرای تازه کند و ابایی هم ندارد که ناگاه در قسمت دهم، افتتاحیه خود را شرح جزء به جزء یک قتل مهلک، قرار دهد و تازه به نظر می‌رسد این فقط ذهنیت کاراکتر است و نه عین قتل رخ داده.

هدایت بازیگران اصلی جلوی دوربین "گناه فرشته" با دقت و آفرینش شخصیت های گویا صورت گرفته و در این خصوص بررسی شخصیت حامد تهرانی با بازی شهاب حسینی یا فرشته با بازی پردیس پورعابدینی می‌تواند کمک حال باشد. شهاب حسینی سالها بعد از تجربه فیلم‌هایی خاطره ساز نظیر "رستگاری در هشت و بیست دقیقه"سیروس الوند، "برف روی شیروانی داغ" محمدهادی کریمی، "جدایی..."اصغر فرهادی و "سوپراستار"تهمینه میلانی، مجددا در اختیار کارگردانی داستان پرداز به نام حامد عنقا قرار گرفته.

عنقا هرآنچه در سالهای اخیر از تجربیات عمدتا روتین شهاب در فیلم اولی های آماتور دیده ایم را دور ریخته و سعی کرده از چهره پردازی تا شخصیت سازی، او را دقیقا شبیه کند به وکیلی گرفتار در دو ماجرای خانوادگی-جنایی. شهاب اینجا دیگر آن خستگی و رخوت را ندارد و انرژی گذاشته تا خلق درست را شاهد باشیم از زندگی وکیلی که ظاهرا مرفه است ولی نه تنها بی‌درد نیست که مملو است از درد و غمی که درون او را به هم ریخته و این به هم ریختگی در تناقض با آن سبک‌ زندگی لاکچری، بدجوری روان مخاطب را گرفتار می‌کند.

پردیس پورعابدینی در نقش فرشته نیز کاملا با درک خاستگاه زن متهم به قتل، جلوی دوربین رفته. تجربیات قبلی او در کار با حامد عنقا از آقازاده تا غریب باعث شده جنس درام های عنقا را بشناسد؛ جنسی مرکب از تزریق مدام رعب و هیجان و معلق نمودن عاقبت کار که مخاطب را در پازل های مختلفی سهیم می‌کند که در بزنگاه ها به هم می‌رسند و به سمت پایان بندی می‌روند.

سریال "گناه فرشته" شخصیت های ساختگی ندارد و به جایش این حرکت داستانی سریال است که شخصیت های تازه را ساخته و پرداخته می‌کند. مشکل برخی سریال سازان یا فیلمسازان آن است که فقط به دنبال شمایل سازی های اغواگر هستند بدون آن که داستانی برایش خلق کنند و مثلا در فیلمهای "یادگار جنوب" و "شبانه روز" دیده بودیم که بیهوده و بی جهت مثلا گریمی سخت روی چهره صابر ابر و حامد بهداد سوار کرده بودند برای جلب توجه که چندان نقشی در درام نداشت با این حال در "گناه فرشته" حتی کاراکترهایی مانند عشیری که اندک دیده میشوند، به جز شمایلی ظاهری، هویت و شناسنامه‌ای دارند که حتی لحظه های فقدان آنها را رمزآلود می‌کند و همان شناسنامه بر کل درام، سایه می‌افکند.

در سالهای اخیر سریال‌های جنایی مختلفی را در پلتفرم ها و شبکه خانگی دیده ایم که برخی از آنها برای آن که تعلیق را افزون کنند مثل "پوست شیر" با فصل بندی های هشت قسمتی و کوتاه عرضه می‌شوند و دوز کشت و کشتار را بالا می برند ولی "گناه فرشته" به جای این تمهید، به طور متوالی عرضه شده ولی به جایش هر اپیزود را به چشم یک فصل می‌نگرد. مروری بر آرای مخاطبان بر سریال نیز حکایت دارد بسیاری از آنها با دیدن تنها یکی دو قسمت حالا نه به طور مجاز و رسمی-بلکه به صورت غیرمجاز و مثلا از ماهواره-، مشتری سریال شده اند و رفته اند سریال را از ابتدا دیده اند. سریال سازی استاندارد همین است که آن قدر ماده خام برای پر کردن اپیزودها داشته باشید که مخاطب در هر قسمت، لبریز حس شود و نه فقط یکی دو قسمت.

"گناه فرشته" در کنار پرداخت دراماتیک و شخصیت پردازی و بازی های به‌اندازه، نوعی اجرای بصری هوشمندانه هم دارد که باعث می‌شود مخاطبان سختگیرتر را نیز راضی کند‌. حامد عنقا با چیدمان صحیح عناصر تشکیل دهنده دکوپاژ و میزانسن بندی های متکی بر اکت و کم حرف زدن و در برابر، بیشتر به سمت اکت بردن درام، می‌تواند نوید روزهای بهتری را هم برای این محصول فیلیمو و هم برای ادامه حرکتش به عنوان کارگردان، بدهد.