کنایه روزنامه «مهرداد بذرپاش» به رئیس جمهور/ درست بشو نیستی!

این روزنامه نوشت: اظهارات روز گذشته رئیس‌جمهور نشان داد دولت دوازدهم با سکانداری حسن روحانی همچنان در دور باطل اهانت به منتقدان دولت و اتهام همسویی و همکاری آنان با مخالفان نظام(!) و همچنین موکول کردن حل مشکلات داخلی کشور به تحولات بیرون از مرزهای ایران بویژه تغییرات در ساکنان جدید کاخ سفید، قرار دارد. 

حسن روحانی که به وضوح بعد از انتخابات سوم نوامبر آمریکا به امیدها و آرزوهای پیشین خود در رفع تحریم‌های اقتصادی بازگشته است، در سخنان مقدماتی خود گفت: عده‌ای می‌خواهند پایان تحریم به تأخیر بیفتد. دولت نخواهد گذاشت عده‌ای پایان تحریم را به تأخیر بیندازند. ما یک دقیقه و یک ساعت هم رضایت نخواهیم داد و در مقابل آنها خواهیم ایستاد. تحریم باید بشکند و آمریکا باید به همه تعهدات خود برگردد و اگر همه برگردند به تعهدات کامل خود، ما هم برخواهیم گشت. 

نگاهی به مسیر 7 سال گذشته و شکست فاحش دولت تدبیر در رفع تحریم‌ها که دال مرکزی گفتمان حسن روحانی در انتخابات سال 92 و آغاز مذاکرات برجام بود، روحانی و ظریف را در جایگاه نازلی برای طرح دوباره ادعاهایی نظیر خاتمه تحریم‌های آمریکا از مسیر دیپلماسی و میز مذاکره قرار داده است. 

تمام هنر دیپلماتیک روحانی و ژنرال‌های سیاست خارجی‌اش، انعقاد توافقنامه‌ای موسوم به برجام با متنی پر از ایرادهای فاحش و سازوکار بی‌سابقه حل اختلاف موسوم به اسنپ‌بک یا مکانیزم ماشه شد که علاوه بر آب رفتن و کوچک شدن امتیازهای اقتصادی ایران در این توافق - از توافق ژنو در آذر 92 تا توافق نهایی وین در تیرماه 94 - دولت ترامپ را وسوسه کرد تنها با چرخش یک قلم از آن خارج شود تا کشورمان از همان امتیازات محدود هم محروم شود و تحریم‌ها هم به تبدیل به جنگ تمام‌عیار اقتصادی تغییر ماهیت دهند!

 

در مجموع می‌توان گفت روحانی در نشست خبری دیروز خود همان موضوعاتی را مطرح کرد که 7 سال است بیان می‌کند؛ گره زدن علت مشکلات اقتصادی موجود به خارج از مرزها و ایضا جست‌وجوی کیمیای سعادت از طریق مذاکره. این در حالی است که در این سال‌ها بارها کشورهای غربی به اعتماد دولت تدبیر و امید خیانت کردند‌ اما به نظر می‌رسد عزمی برای تغییر مسیر در دولت وجود ندارد. به طور حتم نفس مذاکره غیرمطلوب نیست، بلکه معطل گذاشتن اقتصاد تا روزی که دولت بتواند مذاکره جدید انجام دهد مذموم است؛ اتفاقی که طی سال‌های اخیر رخ داد. شاید پذیرفتن تغییر سیاست کلان دولت مساوی با نفی وجودی آن و پذیرش شکست باشد؛ موضوعی که باعث بیدار نشدن دولت از خوابی می‌شود که خودش را به آن ‌زده است.