16 آذر؛ از فضای امنیتی تا فضای امن

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی دیده بان ایران، در روزهای اخیر به مناسبت روز دانشجو، شور و نشاط خاصی بر فضای دانشگاه‌های سراسر کشور حاکم بود؛ از دانشگاه زاهدان تا زنجان و بجنورد و کلانشهرهایی چون تهران و اصفهان و مشهد. شاید برای افرادی که دوران لذت بخش و شورآفرین و شعور زای دانشجویی را در بین سالهای 84 تا 92 گذرانده‌اند، دیدن و شنیدن اخبار مرتبط با روز دانشجو امسال اندکی ملال آور باشد؛ ملالی با چاشنی حسرت. دورانی که فضای دانشگاه ها سراسر امنیتی بود؛ عمده اساتید معظم و صاحب فکر به سبب افتراق گفتمانی اخراج شده بودند؛ آنها هم که مانده بودند محافظه کاری پیشه می‌کردند تا مبادا اسیر هیولای تنگنای معیشتی شوند؛ دانشجویان هم به تبع اساتید، بحث و فحص و پرسشگری و آزاداندیشی و مطالبه گری را فراموش کرده بودند تا مبادا با انگ فتنه گر و صدای دشمن، آنها را از راهروهای دانشگاه به دالان های پرپیچ وخم  دادسرا روانه کنند و قص علی هذا...

دوران ملال آور و رنجور 8 ساله دولت گذشته سرانجام به سر رسید و تاریخ به عهد خودش وفا کرد و قدرت را برای آنها جاودانه نساخت؛ موسوم انتخابات ریاست جمهوری یازدهم رسید و بارقه های امید در دل قشر جوان عمدتا دانشجو جوانه زد؛ امید برای رخت بربستن جمود و تنگ نظری و امنیتی سازی نهاد دانشگاه، سراسر وجود دانشگاهیان را فرا گرفته بود؛ 17 خرداد 92 را کمتر کسی است که به خاطر نیاورد؛ آخرین مناظره 8 کاندیدای انتخاباتی، آنجایی که یک سیاستمدار سابقا نظامی می خواست به خیال خود یک سیاستمدار آشنا به مبانی حقوقی را آچمز کند و جواب شنید:«یادتان نرود که اگر به دانشجویان مجوز می‌دادیم آن وقت شما با حمله گازانبری آنها را مهار می‌کردید.»

همین جمله کافی بود تا جوانه روییده در وجود دانشگاهیان شروع به بارور شدن کند؛ همان کاندیدای حقوقدان هفته بعد از مناظره مزبور با حماسه سیاسی خلق شده از جانب مردم، ردای ریاست جمهوری به تن کرد و به عهدش وفا نمود؛ فضای یاس و رعب و امنیتی را از دانشگاه ها دور کرد؛ به جوانان دانشجو فرصت ابراز عقیده داد و در یک کلام شور و نشاط را به دانشگاه‌ها بازگرداند و فضای امنیتی دانشگاه ها را به فضایی امن تبدیل کرد؛ همانطور که بارها این وعده را داده بود.

دانشگاهیان دیگر از ترس ستاره دار شدن و اخراج و حتی احضار به مراجع قضایی در مارپیچ سکوت غرق نمی شوند؛ آزادانه سخن می‌گویند؛ مدعوین شان هم دیگر سخنان ملال‌آور و تکراری گذشته که سراسر آنتاگونیستی و بر مبنای دشمن سازی و توهم پروری بود را تکرار نمی‌کنند؛ آنها از مهمانانی دعوت می‌کنند که حرف‌های تازه می‌زنند؛ هم انصاف و عدل اسلامی دارند و هم صلابت و شفافیت انقلابی؛ با سخنانشان پرده‌های اختناق و فساد سیستماتیک را می‌درند، دانشجویان هم به وجد می آیند و با کف و سوت و شعار از آنها استقبال می‌کنند؛ هم شور می گیرند و هم بر شعورشان افزوده می شود.