کدخدایی مَنشی به سبک سخنگوی شورای نگهبان/ دعوای طلبگی چیست؟

به گزارش دیده بان ایران، از عصر روز گذشته که نامه سراسرگلایه آمیز آیت الله آملی لاریجانی خطاب به آیت الله محمد یزدی عضو شورای نگهبان در رسانه ها منتشر شد بسیاری از مسئولان و تحلیل گران حوزه سیاسی کشور نظرات مختلفی را در این رابطه مطرح کرده اند. از گمانه زنی ها درباره "جنگ قدرت" گرفته تا بغض فرو خفته چندساله که یکباره از قم، سر باز زده است. 

اما در بین این اظهار نظرها، برخی سیاسیون و نزدیکان دو طرف که گویی پیاده سازی سیاست "نه سیخ بسوزد نه کباب" را در دستور کار خود قرار داده اند با ذکر این نکته که بحث شکل گرفته بین آیات عظام تنها یک "مباحثه آخوندی" است سعی دارند تا با کدخدا منشی این قائله را به سود خود تمام کنند.

به عنوان نمونه عباسعلی کدخدایی صبح امروز (دوشنبه) با اشاره به موضوع مورد اشاره در توییترش نوشت: در هر جمعی از جمله شورای نگهبان دعوای طلبگی طبیعی است.

هر چند برخی اصلاح طلبان هم پیش از توییت آقای کدخدایی، این موضوع را به یک دعوای آخوندی تشبیه کرده اند اما به دور از هر گونه جهت گیری های معمول سیاسی ذکر این سوال در بین بسیاری از مردم مطرح شده است که این چه نوع دعوای آخوندی و یا مباحثه طلبگی است که به صورت مستقیم با سرنوشت و مصلحت مردم سر کار دارد و در زندگی آنها تاثیر؟!

آیا اینکه رییس پیشین قوه قضاییه و رییس کنونی مجمع تشخیص مصلحت نظام به رییس اسبق قوه قضاییه و عضو کنونی شورای نگهبان می نویسد" سینه ام خزانه الاسرار اتهامات مجموعه ای از معاونان ، قائم مقامان و آقازاده های مسئولان و شخصیت هاست و ظاهراً امروز هم هزینه ایستادگی در رسیدگی به آنها را می پردازم" و یا اینکه در جایی دیگر خطاب به آیت الله شیخ محمد یزدی می نویسد " (اعضای شورا اگر) سکوت می‌کنند و چیزی نمی‌گویند، حرمت پیرمردی شما را پاس می‌دارند" یک دعوای ساده و طلبگی است؟

اگر بر فرض مثال این نامه نگاری و یا به قول شما دعوای طلبگی در جناح رقیب اتفاق می افتاد، واکنش اصولگرایان و نیروهای معروف به ارزشی به آن چه بود؟ آیا بازهم از آن به عنوان یک دعوای ساده یا امر طبیعی یاد می کردید؟

براستی مباحثه طلبگی چیست؟

آیا غیر از این است که در مباحث طلبگی با توجه به اینکه طلبه باید پاسخگوی سوالات و اشکالات دوستان خود باشد سعی میکند با بیان دلایلی آنها را قانع کند. هر چند ممکن است آنها براحتی قانع نشوند و بحث ادامه یابد تا یکی از طرفین بحث؛ استدلال خود را به کرسی بنشاند تا همین ارائه استدلالها به مرور ذهنی قوی را ایجاد و باعث تقویت قدرت بیان و گفتار طلبه شود. 

پس با این تعریف؛ آیا باید باز هم منتظر پاسخ آیت الله شیخ محمد یزدی به آیت الله آملی لاریجانی باشیم؟ تا در آخر یک نفر میدان را خالی کند؟ یا خیر؟!/ یغما فشخامی