زنان پایتخت همچنان امید دارند
زهرا نژادبهرام/ عضو هیأت رئیسه شورای شهر تهران در یادداشتی نوشت؛ حدود یک سال پیش در چهل‌وپنجمین جلسه شورای شهر تهران بود که اختصاص بودجه به زنان رأی نیاورد. استدلال برخی مخالفان (فارغ از اینکه زن بودند یا مرد) این بود که نباید تفکیک جنسیتی صورت بگیرد. این پیشنهاد البته پیش از این، با موافقت و امضای اعضای شورا مواجه شده بود. جمع کردن ۱۵ امضا از میان اعضای شورای شهر به این منظور که در بودجه سال۹۷ مبالغ مشخصی به حمایت از کارآفرینی زنان تعلق بگیرد همچنین ارتقای تاب‌آوری آنها و رفع فضاهای بی‌دفاع شهری از اهداف مربوطه بود.
به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی دیده بان ایران زهرا نژادبهرام/ عضو هیأت رئیسه شورای شهر تهران در یادداشتی نوشت؛ حدود یک سال پیش در چهل‌وپنجمین جلسه شورای شهر تهران بود که اختصاص بودجه به زنان رأی نیاورد. استدلال برخی مخالفان (فارغ از اینکه زن بودند یا مرد) این بود که نباید تفکیک جنسیتی صورت بگیرد. این پیشنهاد البته پیش از این، با موافقت و امضای اعضای شورا مواجه شده بود. جمع کردن ۱۵ امضا از میان اعضای شورای شهر به این منظور که در بودجه سال۹۷ مبالغ مشخصی به حمایت از کارآفرینی زنان تعلق بگیرد همچنین ارتقای تاب‌آوری آنها و رفع فضاهای بی‌دفاع شهری از اهداف مربوطه بود.
با این همه، فعالیت در حوزه زنان و دغدغه‌مندی برای حضور هرچه بیشتر آنها تا دستیابی به یک برابری نسبی، متوقف نشد؛ برخوردها و سیاست‌های متفاوت به‌دلیل مستدام نبودن حضور یک شهردار در طول 2سال، مشکلاتی را پیش پای اهداف گذاشت اما مانع از پیگیری‌های لازم نشد. این که زنان در هیچ‌کدام از معاونت‌های شهرداری جایی نداشتند، خود یک مسئله بود و موضوع دیگر، درخواست و پیگیری‌های فراوان درخصوص الزام مدیران سازمان‌ها و نهاد‌ها برای به‌کارگیری حداقل یک معاون زن، در دوره سرپرستی سمیع‌الله حسینی مکارم بر شهرداری تهران. البته اقداماتی درخصوص رفع مسائل و مشکلات زنان پایتخت، در قالب تذکر، پیگیری و نیز بازدیدها و مدون کردن برنامه، مطرح شد؛ مواردی که از اماکن تفریحی، ورزشی زنان تا رفع ۵۰۰۰ فضای بی‌دفاع در سطح شهر تهران را شامل می‌شد.
شاید بتوان گفت نکات و مواردی هم که دربرگیرنده خشونت علیه زنان و تقویت احساس ناامنی (به هر 2شکل فیزیکی و روحی) در آنها بود، همیشه یک پای ثابت موارد مذکور بودند. اما نکته‌ای که هر چقدر هم بر آن تأکید شود کفایت نمی‌کند، این است که زنان نمی‌توانند اثرگذار باشند مگر با حضورشان در «قدرت».
با این همه شاید تلاش و پیگیری‌های نسبتا زیادی در حوزه زنان، صورت گرفته باشد اما بخش مهمی از پیگیری‌ها به مرحله پس از تذکرها مربوط می‌شوند که حکایت از عملی نشدن و به نتیجه نرسیدن بخشی از موارد ذکر شده یا نیمه‌کاره ماندن آنها داشتند. هرچند موارد اجرایی هم در این میان وجود داشت؛ به‌کار گرفتن یک معاون زن هم نکته مهمی بود که نه به شکل کامل اما تا حدودی اجرایی شده است. با این حال امید و تلاش ادامه دارد. هم‌اکنون که در زمستان سال97 به‌سر می‌بریم به تازگی نامه‌ای به رئیس کمیسیون اجتماعی و رئیس کمیسیون شوراها و نایب‌رئیس آن پروانه مافی، در راستای هم‌افزایی و حل مسائل و مشکلات زنان پایتخت، ارسال کرده‌ام. ارسال نامه به پیروز حناچی، شهردار تهران، برای در نظر گرفتن ردیف بودجه خاص برای سال٩٨ همچنین نامه‌ای که جهت درنظر گرفتن مواد خاص برای زنان در برنامه سوم به امضای حدود ١٧نفر از اعضای شورا رسید، از دیگر موارد بود.
باید گفت نخستین مطالعاتی که در سال94 در معاونت امور زنان صورت گرفت بر 3محور متمرکز بود؛ بحث اشتغال، رفع تبعیض و ناامنی و درخواست کرده‌ام که هر 3مورد در بودجه سال97 دیده شود.
نظر به تهیه و تدوین بودجه سال98 و با توجه به اهمیت مسائلی نظیر حمایت از زنان آسیب‌دیده یا در معرض آسیب شهر، بسیار حائز اهمیت است که اجرای طرح توانمندسازی زنان سرپرست خانوار با همکاری سایر دستگاه‌ها، ارتقای مهارت‌های اجتماعی و رفع فضاهای بی‌دفاع شهری، به‌عنوان بخش مهمی از مسائل و دغدغه‌های زنان پایتخت در برنامه سوم توسعه شهر تهران و بودجه1398 کلانشهر تهران (که در قالب 2نامه‌نگاری مورد تذکر قرار گرفت)، در قالب ردیف‌های پیشنهادی معاونت مربوطه، مورد توجه قرار بگیرد.
