تحول خواهی و لزوم بازنگری در ساختار

دیده بان ایران: (جواد رمضان نژاد ، فعال سیاسی )پای کودک توسعه کشور با این سیاق هر روز بیش از پیش لنگ خواهد زد و ثمره بیش از یک صده تلاش برای جامعه آرمانی بدین گونه به مسیرهای آزمون شده قبلی باز خواهد گشت ، اما راه حل چیست ؟همه میدانیم که گذر از این مسیر بسیار بغرنج است و طبعا شکستهایی را در آینده برای  بهبود و اصلاح  شرایط موجود باید متحمل شد ، نظام تشکیلاتی تحزب بیش از هر نظام دیگری از این تمرکز قدرت آسیب دیده است و تنها راه و بهترین گزینه حذف افراد و جانشینی احزاب به عنوان ساماندهنده هایی در آینده خواهد بود ، حزب نه به معنای فرقه های چند نفره ای که تنها نامی از تحزب را آموخته اند بلکه جریانی معنا دار و باهدف مشخص که توان بسیج و جذب نیروهای اجتماعی و سیاسی را در حد برگزاری کنگره های سالانه داشته باشند تا وزنه هر کدام در ساختار قدرت تعیین گردد و ملاک انتخاب و میزان تاثیر گذاری نیز پایداری و تداوم این رویکرد باشد ، اتحادیه ها ، اصناف ، سمن ها و دیگر گروه مردم نهادی که تمایل به همراهی با جریان فکری تحول خواهی را دارند می توانند در حمایت های دوره ای یا دائم از احزاب در تعیین سرنوشت انتخابات مؤثر باشند. مسیر انتخاب در شهرها باید به شکلی اصلاح شود که در لیست های انتخاباتی واحد‌نه تمایل و ابراز های شخصی که حضور مؤثر در تشکیلات استانی مبنای حمایتهای انتخاباتی گردد حتی اگر این رویکرد به قیمت معرفی نکردن چند کرسی در شوارا یا مجلس و....باشد .

 

گذاره «حداقل انتخاب کیفی به جای انتخاب حداکثری کمی »بر کیفی سازی مسیر انتخابات تأثیر ویژه ای خواهد داشت تا علاوه بر تعیین وزن واقعی جریانهای تحول خواه در انتخابات از سرخوردگی های  ناشی از کمی گرایی در انتخاب جلوگیری شود ، سبقه کار تشکیلاتی که در سطح کشوری فعالیت میکنند از اهمیت ویژه ای برخوردار خواهد بود ، با محدودیت انتخابهای دوره ای حداکثر ۸ساله برای دبیران و بیش نیمی از اعضای شورا های سیاست گذاری  در احزاب چه در سطح کشوری و چه در استانی می توان از تمرکز قدرت در نهادهای حزبی نیز پیشگری کرد ، آنچه احزاب باید علاوه بر چهارچوبهای فکری و تشکیلاتی خویش بپذیرند، بر گرفته از نظام تشکیلاتی بالادستی است که معیارهای مشارکت در این روش را‌تعیین خواهند‌کرد، این موارد تنها به خاطر ابراز نظری در خصوص ممکن بودن تعین بیرونی از تفکری است که تلاش دارد تا تمرکز قدرت‌را از ساختارهای تحول خواهانه بزداید و طبعا شروط لازم و کافی را دار‌نمی باشد ، متفکران عرصه های سیاسی وکنشهای کلان اجتماعی می توانند این ایده خام را به شکلی مطلوب اجرایی نمایند