شرکت‌های تولیدکننده تسلیحات چگونه دولت آمریکا را کنترل می‌کنند؟
در آمریکا همواره مالکان شرکت‌های تولیدکننده تسلیحات نظامی هستند که تصمیم‌های اصلی را می‌گیرند و کنترل دولت را در دست دارند.
دیده بان ایران: «موسسه ران پل برای صلح و رفاه» در گزارشی تحلیلی نوشت: در آمریکا همواره مالکان شرکت‌های تولیدکننده تسلیحات هستند که تصمیمات اصلی را می‌گیرند و در واقع کنترل دولت را در دست دارند.
بر خلاف شرکت‌هایی که محصولات خود را به مصرف کننده‌ها می‌فروشند، لاکهید مارتین و دیگر شرکت‌های پیمانکاری تراز اول دولت آمریکا برای کسب سود تا حد زیادی، اگر نگوییم کاملا، به فروش به دولت‌ها، به ویژه فروش به دولت خودشان، که آن را کنترل می‌کنند، وابسته‌اند - این شرکت‌ها بازار داخلی خودشان را کنترل می‌کنند که دولت ایالات متحده است و از آن برای فروش محصولات شان به دولت‌های متحد دولت آمریکا بهره می‌برند که همه آن‌ها دولت‌هایی خارجی‌اند که بازار خارجی محصولات و خدمات آن‌ها را تشکیل می‌دهند.
این شرکت‌ها دولت آمریکا را و در نتیجه ناتو را کنترل می‌کنند. در اینجا توضیح می‌دهیم چگونه این کار را می‌کنند که برای فهم درست سیاست‌های خارجی آمریکا همچون اینکه کدام کشور‌ها متحد دولت آمریکا (همچون عربستان سعودی و اسرائیل) و کدام کشور‌ها دشمن دولت آمریکا (همچون لیبی و سوریه) هستند - و آمریکا می‌تواند به آن‌ها حمله کند یا با به راه انداختن کودتا دولت هایشان را سرنگون کند، اهمیت بسیار زیادی دارد.
نخست رئیس دولت آن کشور، اهریمن جلوه داده می‌شود و سپس تهاجم یا کودتا صورت می‌گیرد. به همین راحتی، این گونه کنترل شان را اعمال می‌کنند.
چون آمریکا (بر خلاف روسیه) صنعت تولید سلاح را خصوصی کرده است، سود سرمایه گذاران در آمریکا در تهاجم و اشغال نظامی کشور‌های خارجی است و میلیاردر‌هایی که کنترل این شرکت‌ها را در دست دارند می‌توانند کنگره و رئیس جمهور را بخرند و می‌خرند - و برای رسیدن به مقاصد مالی شان باید بخرند - تا این سود سرشار بی‌وقفه به جیب شان سرازیر باشد.
این ماهیت جنگ - تجارت است، چون بازار این تجارت دولت‌ها هستند، اما نه دولت‌هایی که حکومت اشراف مایل به سرنگونی و عوض کردن آن‌ها باشد.
دولت‌های خارجی که باید سرنگون شوند نه بازار بلکه هدف‌اند. خونریزی و بدبختی به سرزمین‌های بد اقبال روانه می‌شود. اما اگر کنترل این شرکت‌ها را در دست داشته باشید، آنگاه به این تهاجم‌ها و اشغالگری‌ها نیاز دارید و مسلما دغدغه هیچ یک از قربانیان را نخواهید داشت که (بر خلاف آن سودها) به کسب و کار و تجارت شما دخلی ندارند.
در واقع، دقیقا بر عکس است، کشتار مردم و تخریبت ساختمان‌ها و ... همان چیزی است که شما می‌فروشید - این است آنچه شما (به عنوان یک میلیاردر با سهام قابل توجه در یکی از ۱۰۰ شرکت پیمانکار دولت آمریکا) به دولت خودتان و به همه دیگر دولت‌هایی که پروپاگاندای کشورتان آن‌ها را "دشمن" (مانند عراق، افغانستان، سوریه، یمن و...) و قطعا نه "متحد" (همچون عربستان سعودی، اتحادیه اروپا-ناتو و اسرائیل که بازار خارجی آن‌ها توصیف می‌شوند) می‌نامد، می‌فروشید.
از این رو شما (یعنی اشراف سالاران آن کشور که رسانه‌های خبری را نیز در مالکیت خود دارد) از آن‌ها دفاع می‌کنید و شما می‌خواهید ارتش آمریکا (مالیات دهندگان و نظامیان) از آن‌ها حمایت و دفاع کنند.
ارتش آمریکا از بازار شما دفاع می‌کند، هرچند شما به عنوان مالکِ چنین شرکتی هزینه‌های این دفاع را پرداخت نمی‌کنید. در واقع بقیه مردم کشور هزینه این دفاع را می‌دهند. این ماهیت منحصر به فرد جنگ - تجارت و موهبت منحصر به فردی برای سرمایه گذاران آن است.
از این رو رئیس جمهور ترامپ در ۲۱ مه ۲۰۱۷ به خاندان سعود در عربستان که در واقع مالک این کشورند محصولاتی نظامی به ارزش ۳۵۰ میلیارد دلار فروخت که در تاریخ معاملات نظامی بی‌سابقه است.
این قرارداد تاکنون بزرگترین امتیاز ترامپ به تولیدکنندگان آمریکایی و البته فقط تولیدکنندگان تسلیحات بوده است، کسانی که عملا صد در صد به فروش محصولات خود به دولت، بویژه به دولت‌های دوست و به متحدان مانند خاندان آل‌سعود وابسته‌اند.
در واقع، جنگ آل سعود علیه همسایه شان یمن نمونه خوبی از چگونگی کارکرد این نوع عملیات است که سود را نصیب میلیاردر‌ها می‌کند و خونریزی و تخریب را برای دیگران - در این مورد یمنی‌ها - به ارمغان می‌آورد.
