چرخش روحانی به شرق

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی دیده بان ایران؛ این روزنامه در ادامه آورده است: اختلافات مستمر بین ایران و دولتهای غربی روحانی را بر آن داشته است تا توجه خود را به سمت شرق منعطف نموده و سطح روابط ایران با دولتهای قدرتمند اسیایی را گسترش دهد؛ به معنایی دقیقتر، ایران در پی آن است که روابط نزدیکترین با مشتریان نفت ایران برقرار کند تا آماده هر تصمیمی از سوی ایالات متحده و دولتهای غربی، در مورد توافق هسته ای باشد.

در همین راستا، رئیس جمهور ایران به هند رفته و توافق های مهمی را در زمینه های مختلف با این کشور به امضا رساند که برجسته ترین آنها، اجاره دادن بخشی از بندر چابهار به هند به مدت یک سال و نیم بود.

ایران در حال آمادگی برای مرحله پسا برجام و مسیر های مختلفی است که ممکن است برجام به آن منتهی شود، مسیری که می تواند نتیجه فشارهای آمریکا بر شرکتهای اروپایی برای عقب نشینی از بازار ایران یا دوری از انجام هر گونه معامله مالی و بانکی با این کشور باشد.

دولت روحانی برای جبران کمبود سرمایه گذاریهای اروپایی در ایران، با شتاب به سمت جذب سرمایه گذاریهای آسیایی می رود، تا بدین وسیله شکست استفاده از توافق هسته ای بعنوان ابزاری برای حل بحران اقتصادی ایران در سالهای اخیر را جبران کند.

علاوه بر هند، ایران توافقهای اقتصادی جدیدی را با چین امضا کرده است؛ همانطور که در سال 2016 این دو کشور اعلام کردند قصد دارند حجم همکاریهای تجاری بین خود را به سطح 600میلیارد دلار در طول ده سال، برسانند و آخرین توافق آنها، در مورد ایجاد یک راه سریع ارتباطی بین تهران و شهرهای شمال ایران بوده است.

این در حالی است که شرکت توتال فرانسه اعلام کرده است که در صورت إعمال تحریمهای جدید، از توافق گازی خود با ایران کناره گیری می کند.

اما توجه ایران به شرق با موانع متعددی مواجه است، که مهمترین آنها این است که بهبود روابط تهران با دهلی نو شروطی دارد و رابطه هند با دولتهایی که سیاستی متباین با مواضع تهران دارند، تعیین کننده این شروط است.

این رسانه نزدیک به سعودی در ادامه مدعی است: به نظر نمی رسد که دهلی نو در صورت فروپاشی توافق هسته ای یا إعمال تحریمهای بیشتر بر ایران، همچنان علاقه ای به افزایش سطح واردات نفتی از تهران داشته باشد. منافع دهلی نو با واشنگتن در سطوح مختلف، سقفی را برای روابط اقتصادی آن با تهران وضع میکند؛ علاوه بر اینکه هند توجه خاصی را به بهبود روابط با دولتهای خلیج فارس نشان می دهد، دولتهایی که همواره در مورد نفوذ منطقه ای ایران ابراز نگرانی می کنند.