سازش با تخریب کنندگان رئیس جمهور را کنار بگذارید؛ تقابل قانونی با توهین کنندگان تنها راه حل است

دیده بان ایران: این روزها رئیس جمهور ایام سختی را می گذراند. روزی نیست که با هجمه و بداخلاقی نیروهای تندرو و ”دولت باتفنگ“ مواجه نباشد. کار حتی به جایی رسید که در روز قدس که نماد وحدت محسوب می شد ، عملا تندروها و خودسرها با بداخلاقی پرده جدیدی را به نمایش گذاشتند. 

هر چند که بعد از آن برخی اصولگرایان از چنین اقداماتی فاصله گرفتند و در نکوهش چنین کارهایی دست به قلم برده و آنرا محکوم کردند ، با اینحال نمی توان  تصور کرد که آتش به اختیارها حد و حدود خود را فهمیده باشند. به همین سیاق بود که روزه داران پیش از نماز عید فطر سخنانی از یک مداح شنیدند که هیچ سنخیتی و تقارنی با این روز مبارک نداشت. درست مانند روز قدس نیز ، عید فطر به کام ملت تلخ شد. گویا این روند تمامی ندارد.

اما انتظار چیست؟ آیا وقتی به رئیس جمهور یک ملت توهین می شود ، باید سکوت کرد؟ آیا وقتی که چنین انتخابات پرشوری پشت سر گذاشتیم ، باید بنشینیم و منتظر باشیم و ببینیم که چطور منتخب مردم را مورد هتاکی و لعن و دشنام قرار می دهند؟ 

زمینه های رشد و تعالی خرد اجتماعی و جامعه متمدن، از قضا همین امر است که وقتی جریانی دست به عمل بزند ، جریان دیگر 2 راه کار در پیش رو دارد. راه کار اول اینست که مدام سکوت پیشه کند و بر تداوم خط سازش داخلی پای فشرده و بدنبال اهداف دیگری باشد. هر چند که همان اهداف مورد نظر بدلیل حاشیه سازی های جریان مهاجم ، عملا به ورطه فراموشی می افتد. با اینحال این منطق یک شیوه برخورد است و در برخی کشورها سابقه دارد. راه کار دیگر اما اینست که اتفاقا از آنجا که چالش منطقی و معقول کم هزینه تر است ، لذا با لوازم و ضوابط قانونی سازش داخلی را کنار گذاشته و پای به عرصه منازعه و حضور مداوم بگذارد. به طور مثال در کشورهای دموکراتیکی از جمله آلمان ، وقتی احزاب راست افراطی تجمعات بر حق احزاب چپ را بر هم زده و آنها را تهدید کرده و با صدای بلند فریاد نه به خارجی ها را سر می دهند ، احزاب چپ دست روی دست نمی گذارند. آنها نیز به نوبه خود ، با پشتوانه مسیر قانونی و استفاده از ظرفیت های قانون اساسی ، تظاهرات پرشوری تدارک دیده و حتی با حضور راست های افراطی ، شعارهای خود را داده و مطالبات مترقی خود را به همگان نشان می دهند. از این نمونه ها در کشورهای دیگر نیز موجود است.

ناگفته نماند که تجربه انتخابات و موج هفته آخر منتهی به 29 اردیبهشت نشان داد که باید بر خواسته ها و مطالبات بر حق و مردمی ، پای فشرد و صدایمان را به گوش جریان رقیب برسانیم.

در همین رابطه نیز میتوان گفت ، وقتی جریان اصولگرای تندرو با پشتوانه آتش به اختیاری ، می تواند علیرغم اقلیت بودن ، اینگونه حاشیه سازی کرده و عملا دولت و شخص دکتر روحانی را تخریب کنند ، بنابراین کمترین واکنش اینست که دکتر روحانی با پشتوانه همین آراء 24 میلیونی ، به این جریان نشان دهد که واقعیت امر چیز دیگری است. 

حتی از نظر نگارنده اگر دکتر روحانی نخواهد یا نتواند یا بهر دلیلی ملاحظات خاص خود را دارد و بدنبال ایجاد خط اعتدال با الگوی مرحوم هاشمی است ، با اینحال این وظیفه بر عهده مردم و بویژه آنان که به ایشان رأی دادن است که در صحنه پرشورتر از قبل حاضر باشند. 

فراموش نکنیم که همیشه آسیاب به نوبت نیست و فرصت ها از دست می رود. اگر جریان تندرو داخلی ببیند که شکایت ها و گله های ما تنها و تنها در فضای مجازی است و هیچ عرصه ظهوری بر آن متصور نیست ، طبعا اقداماتشان تندتر خواهد شد. آنها با این فرض که دکتر روحانی حامیان ترسو و واداده ای دارد و با یک توپ و تشر عقب می نشینند ، از قضا بسیار استقبال می کنند که مجموعه داد و قال های جریان اصلاح طلب و حامی روحانی ، در همان محدوده فضای مجازی باقی بماند و به کف خیابان کشیده نشود. این همان پاشنه آشیلی است که باید از آن استفاده کرد. 

منطقی نیست که یک جریان اقلیت تندرو اما پر سر و صدا با بهره گیری از رسانه های خاص خود و البته با پشتوانه عقبه جدی در دولت باتفنگ ، در صحنه هر بار ظاهر گردد و مردم و منتخبین شان را در شوک و بهت فرو برند و از آن طرف ، هیچ پاسخی داده نشود و باز فرو بخوریم. 

این جا پای شرافت و اخلاق هم البته در میان است و نمی توان منتخبین را تنها گذاشت و باید به رأی خود نیز احترام بگذاریم. 

پس تندروها بدانند که اگر بر طبل چالش داخلی بکوبند و بر آن مصر باشند ، هزینه سازش بعدی البته برایشان گران تمام می شود و اقداماتشان بی پاسخ نخواهد ماند. 

حسین صفوی