اگر مطبوعات مجاز به انتقاد بودند، الان با پرونده15سال حبس برای یک قاضی مواجه نبودیم
قاضی باید چنان به لحاظ ظاهر و رفتار آراسته و متین باشد که کوچک‌ترین رفتار نامناسب از او سر نزند. در لباس پوشیدن، سخن گفتن و در همه شوون زندگی باید ملاحظات گوناگونی را رعایت کند، چه رسد به اینکه مرتکب چنین جرایمی شود.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی دیده بان ایران؛ روزنامه اعتماد با استقبال از برخورد قوه قضاییه با یک قاضی متخلف در پرونده کهریزک و محکومیت15ساله برای او نوشت:شغل قضاوت با سایر مشاغل از هر نظر تفاوت دارد. یکی از وجوه تفاوت آن، ضرورت وجود ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری خاصی در قاضی است.
بنابراین کسب اعتماد مردم برای دستگاه قضایی بسیار مهم است. این کار شدنی است و به اعتبار احکام صادره نیز منجر می‌شود. ولی هنگامی که یک قاضی با چنین اتهامات سنگینی مواجه می‌شود این پرسش پیش می‌آید که فضای نظارتی مذکور در چه وضعیتی است؟ این قاضی پیش از این در جریان قضایای کهریزک با اتهامات مهمی مواجه شد، سپس در سال ١٣٩١ با ایجاد یک درگیری عادی علیه دیگران اسلحه کشید و پس از آن هم در یک پرونده چندین اتهام داشته! به طوری که به اشد مجازات محکوم شده است.
اگر فضای نظارتی مذکور وجود نداشته باشد، چندان غیرعادی نخواهد بود که شاهد تکرار چنین افرادی در میان قضات باشیم. مساله اساسی این است همان طور که گفته شد، قضات کشور در میان سایر مشاغل دارای اعتبار هستند و این موارد موجب خدشه به وجهه کلیت آنان می‌شود یا حداقل زمینه وارد شدن این خدشه را فراهم می‌کند. می‌گویند پیش از انقلاب اگر یک قاضی کار خلاف (و نه جرم) مرتکب می‌شد، صدایش در کاخ دادگستری چنان در می‌آمد که گویی طشت بزرگی را از طبقه بالای کاخ دادگستری به سالن طبقه همکف این ساختمان پرتاب کنند. ولی الان معلوم نیست که چنین نظارتی را شاهد باشیم.
بخش مهمی از نظارت بر قاضی از طریق افکار عمومی و مطبوعات صورت می‌گیرد. متاسفانه مطبوعات به دلایل زیادی در این زمینه بسیار دست به عصا حرکت می‌کنند و این به نفع دستگاه قضایی نیست. اگر مطبوعات می‌توانستند نقدهای خود را در گذشته و در خصوص برخی افراد منتشر کنند به طور قطع این افراد دچار این حد از رفتارهای نه تنها خلاف بلکه مجرمانه و متعدد نمی‌شدند که نیازمند صدور حکم اشد مجازات باشند. بنابراین مساله اصلی جامعه ما فقط وجود این افراد نیست، مساله اصلی جایگاه و اعتبار دستگاه قضایی است که هرگاه و در هر جامعه‌ای مخدوش شود، مردم آن جامعه روی خوش را نخواهند دید.
