به گزارش پایگاه خبری تحلیلی دیده بان ایران، در نامه ۲۰ نماینده خطاب به حسن روحانی آمده است:

«به نام خدا

جناب آقای دکتر حسن روحانی

رئیس جمهور محترم

ضمن تبریک حماسه ۲۹ اردیبهشت و اعتماد دوباره مردم به شما برای تشکیل دولت دوازدهم؛ مستحضرید؛ دانشگاه در ایران مهم‌ترین پایگاه وپویاترین نیروی پیشران توسعه بوده است. به رغم این واقعیت، نهاد مدرن دانشگاه در حیات تقریبا یک قرنی خود مسیر پرفراز و فرودی را طی کرده است که یکی از عبرت‌آموزترین دوره‌هایش مربوط به بازه زمانی ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۲ است. در آن ۸ سال، دشواری‌ها و چالش‌های متعددی گریبانگیر دانشگاه شد، به‌طوری‌که مدیران و سیاستگذارانی برای پیشبرد اهداف و برنامه‌های آموزش عالی منصوب شدند که نگاهی خاص و حتی غریب به علم و فناوری داشتند. آیت الله شاهرودی زمانی که قوه قضائیه را تحویل گرفت فرموده بودند ویرانه‌ای را تحویل گرفته‌ام - بدرستی این تعبیر را در مورد دانشگاه و آموزش عالی که تحویل دولت یازدهم شد می‌توان بکار برد. کاهش اعتماد اجتماعی به دانشگاهیان و کالایی شدن دانشگاه و تولد علمی، شکاف میان نخبگان دانشگاهی و مسئولان اجرایی، فقدان شایسته سالاری و تخصص محوری، حاکمیت فضای امنیتی و انبوه دانشجویان ستاره‌دار و محروم از تحصیل، سهمیه بندی‌های بومی و جنسیتی، در کنار سیل بیکاران تحصیل‌کرده، پولی شدن آموزش، حذف و جذب فله‌ای اساتید و ایجاد ساختارهای خلق الساعه مانند گروه‌های آموزشی و دانشکده‌ها و مراکز پژوهشی و یا انحلال یک شبه برخی گروه های آموزشی و... در دولت قبل، حاصلی جز سرخوردگی، ناامیدی و افسردگی و به تبع آن افزایش آسیبهای اجتماعی در میان دانشگاهیان و بی هنجاری و بی قاعدگی در نظام دانشگاهی دربرنداشت.

رئیس جمهور محترم

بنابر آنچه گفته شد انتظار می رود وزارت علوم، هیئت محترم دولت و در راس آن ریاست جمهوری محترم در خصوص موارد ذیل اهتمام لازم را مصروف داشته و بیش از پیش برای ارتقاء دانشگاه و دانشگاهیان تلاش کنند. همچنین خواستاریم نسبت به گزارش مبسوط در خصوص اقدام های صورت گرفته در راستای تحقق موارد ذیل اقدام لازم صورت پذیرد.

۱- متاسفانه سه اقدام «توسعه کمی»، «کالایی شدن» و «امنیتی سازی فضای دانشگاه» در نیمه دوم دهه ۸۰، نقشه راه توسعه دانشگاه‌های کشور بود؛ که بعضا حتی در دولت یازدهم نیز تغییر نیافته است. این مسیرها سبب شده تا مجموعه گسترده‌ای از مطالبات اقتصادی در کنار مطالبات فرهنگی و سیاسی بر هم بار شوند و نارضایتی گسترده‌ای را در فضای دانشگاه رقم زنند. ما به جد خواهان تغییر در هر سه راهبرد ذکر شده و بازگرداندن دانشگاه به مدار علم گرایی هستیم.

۲- مقابله با این وضعیت پیچیده، نیازمند تغییر همزمان مجموعه ای از سیاستهاست؛ مهمترین تغییر می‌بایست در حوزه افزایش سهم دوره‌های رایگان در آموزش عالی کشور صورت گیرد تا  امکان تحصیل برای طبقات محروم جامعه دشوار نگردد. دفاع از آموزش عالی رایگان و مبارزه با پولی سازی آموزش عالی در جهت حرکت در مسیر عدالت اجتماعی است.

دولت باید سرمایه گذاری در حوزه آموزش را به جزئی مهم از برنامه خود بدل کند تا بتواند با پوشش هزینه های تحصیل در سبد مصرفی خانوارهای محروم، ضمن توسعه عدالت آموزشی و توانمندسازی اقشار مستضعف جامعه، زمینه تحریک تقاضا برای مصرف و افزایش تولید در جامعه را نیز فراهم آورد.

۳- متاسفانه برخی شنیده‌ها حاکی است در اجرای طرح آمایش دانشگاه نیز تنها «تعداد دانشجو» و «هزینه‌های واحد» معیار قرار گرفته و نقش دانشگاه در محرومیت زدایی از مناطق چندان محل توجه نبوده است، حال آنکه که کمترین جمعیت دانشجویی کشور به نسبت جمعیت استان، به دلیل توسعه نیافتگی در هشت استان مرزی کشور قرار دارند و کاهش امکانات آموزش عالی در آن مناطق با توجه به شرایط ویژه آنها می‌تواند با دامن زدن به مرکزگریزی، در میان مدت کشور را با تهدیدات جدی امنیتی روبه رو سازد. تنها راه برای ایجاد امنیت پایدار در مرزهای کشور، توسعه پایدار مرزهاست و بردن آموزش عالی باکیفیت و کم‌هزینه به استانهای مرزی کشور یکی از مهمترین زمینه های لازم برای ایجاد توسعه پایدار در آن مناطق است.

۴- همچنان که گفته شد، سالهاست که کمیت گرایی در نظام دانشگاهی بر کیفیت برونداد آن سایه افکنده و به جای اینکه دانشگاه با تزریق نیروی متخصص و کارآمد به حل مشکلات اقتصاد و صنعت و درمان آسیب‌های اجتماعی و فرهنگی و ... مبادرت ورزد، خود مشکلات متعددی را بر گرده اقتصاد و صنعت تب آلود ما تحمیل کرده است؛ لیکن یکی از مطالبات حیاتی برای دانشگاه، حفظ کیفیت و کیفیت گرایی در نظام آموزش عالی است.

۵- ساحت مقدس دانشگاه باید به دور از هرگونه بی اخلاقی و نیز شائبه فساد باشد و علم و عالم، خود مظهر اخلاق و زداینده فساد و مفسدان در عرصه های اقتصادی و سیاسی است. در آخرین ماه‌های دوره اول دولت تدبیر و امید، دانشگاهیان هنوز شاهد برچیده شدن کامل فضای امنیتی در دانشگاهها و مقابله جدی با فساد علمی – مالی در نظام دانشگاهی نیستند، لذا از اصلی‌ترین مطالبات به حق تحقق شعار و آرمان غیرامنیتی شدن دانشگاهها – شعار دانشگاه امن دولت -  و مقابله جدی و قانونی با مظاهر فساد و بی اخلاقی در دانشگاهها، روند مخرب سرقت علمی و مقاله فروشیهای شرم آور توسط مؤسسات نامعتبرست تا دانشگاه، رایحه امید را استنشاق کند.

۶- تأکید دولت بر گفتمان سازی در زمینه حقوق شهروندی، اقدامی مثبت و شایسته تقدیر است. اما هر چند تأکید شایسته دولت بر حقوق و آزادی های شهروندان مانند آزادی بیان، آزادی تشکیل و عضویت در تشکلها، آزادی برگزاری برنامه ها و ... امری مهم و ضروری است، عدم صدور مجوز برای برخی تشکلها، کانونهای فرهنگی و نشریات دانشجویی و اتحادیه شوراهای صنفی و یا اتحادیه تشکلهای دانشجویی، نظارت غیرقانونی پیش از انتشار بر نشریات، در کنار تهدیدها و برخوردهای سختگیرانه با فعالیتهای دانشجویی در کمیته های انضباطی، کمیته های ناظر بر نشریات و هیأت نظارت بر تشکلها و برخوردهای امنیتی با دانشجویان، پیامدی جز ناامیدی و رخوت برای دانشگاه و دانشجو دربرنخواهد داشت. خصوصا اینکه با مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی، احکام و آراء صادره در این کمیته ها و هیأتها، غالبا از نظارت دیوان عدالت اداری نیز مستثنا شده است.

بدیهی است که دانشگاه، کانون طرح اندیشه‌های نو در فضایی آزاد و عالمانه است و دانشگاهیان همچنان در پی تحقق این مهم در عالم واقع هستند. منتقدان فرهیخته و متعهد به آرمانهای انقلاب اسلامی با طرح انتقادات، اندیشه‌های نو و راه حل های مفید و چاره ساز، ضروری‌ترین عامل حیات جامعه اسلامی‌اند، به گونه‌ای که کشور نیازمند وجود و حضور آنها و اندیشه‌ورزی و نقادی آنها در دانشگاه‌هاست. لذاتحقق آرمان آزاداندیشی و تضمین امنیت آزاداندیشان، منتقدان و تشکل‌های آنها در درون دانشگاه‌ها از مطالبات جدی است.

جناب آقای دکترروحانی

ما جمعی از نمایندگان مجلس امیدواریم با توجه حضرتعالی به موارد گفته شده، بتوانیم جایگاه دانشگاه را به عنوان مهمترین مرجع بسط آگاهی های اجتماعی و فرهنگی در جامعه حفظ کنیم و از حرکت کشور در مسیر شکل گیری یک جامعه توده‌ای و مستعد پذیرش عوامفریبان جلوگیری کنیم.»_ ایسنا