پایان جمنا و ادامه نمایش بلاتکلیفی اصولگرایان

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی دیده بان ایران، بهار نوشت -  اگر بخواهیم از رویکردی کاملاً واقع بینانه در بررسی مسایل اجتماعی و سیاسی به در آییم و به نوعی به سمت رویکرد تفسیر مبتنی بر داده ها و وقایع حرکت کنیم، می توان حرکت نامزدهای جمنا به سمت وزارت کشور -- که ورود تعدادی از آنها با حرکات نمایشی و هیجانی طرفدارانشان حاکی از نوعی نمایش قدرت عجیب بود -- را به نوعی «پایان جمنا» تعبیر کرد، جمنایی که فلسفه اصلی اش به زیر چتر واحد درآوردن اصولگرایان بود و اصولاً برای رسیدن به این هدف طراحی شده بود.

اما در زیر پوستین این اتفاق می توان به تفسیر دیگری نیز دست یافت و آن اینکه اساساً اگر قائل به دو کلی «اصلاح طلبی و اعتدال گرایی» در یک سمت و «اصولگرایی» در سمت دیگر سپهر سیاست ورزی رسمی ایران باشیم، به نظر می رسد که اصلاح طلبان و اعتدالیون -- مخصوصاً بعد از ۹۲ -- اتحاد تشکیلاتی بیشتری داشته، تقریباً بلاتکلیفی های روانی - مدیریتی و سیاسی خویش را کنارگذاشته و می دانند که چه می خواهند و چه برنامه ای برای این سرزمین داشته ودر پی عملیاتی کردن آنند.

همین مطلب است که باعث می شود اکثریت قریب به اتفاق آنها قرص و محکم پشت سر روحانی و برنامه هایش ایستاده و از آن حالت ایده آل نگرانه امور در سالهای پیشین -- حال به هر دلیلی -- دست شسته و به عمل گرایی سیاسی و اجتماعی نزدیک گشته اند.

در حالیکه در آن سمت و در جبهه اصولگرایان آنچه اساساً مشاهده می شود نوعی تشتّت در برنامه و عمل است، به نظر می رسد در حالت کلی نیز نوعی بلاتکلیفی روانی و مدیریتی بر آنها حاکم است چرا که با آنکه قرار بود جمنا یک نفر را به عنوان کاندیدای نهایی معرفی کند و هر کس که خود را اصولگرا میداند به یاری آن فرد بشتابد ، حالْ تقریباً همه ی چهره های شاخص آنها به میدان رقابت آمده بدون آنکه برنامه ی مشخص قابل عرضه ای به افکار عمومی در آستین داشته باشند.

پایان جمنا نشاندهنده خیلی موارد است، اما در صدر این موارد نمایش تمام عیار بلاتکلیفی  سیاسی و مدیریتی است که سالهاست اصولگرایان در پی مخفی کردن آن از مردمان هستند و این بار به صورتی نمایشی زنده پیش روی چشم همگان قرار گرفت.