هاشمی طباء: مسئولان دولت فقط شعار می دهند و کسی هم پیگیر این شعارها نیست/ مجلس انقلابی که اصلاً انگار در عالمی دیگر سیر می‌کند
تحلیلگر مسائل سیاسی کشور گفت: «حتی اگر تحریم‌ها هم بداشته و برجام احیاء شود، بازهم مشکلات حل نمی‌شود زیرا بیشتر ریشه مشکلات ما در داخل است تا خارج و تا مسئولان نتوانند به درک درستی از حل مشکلات در داخل برسند، هر گشایشی هم ایجاد شود، نمی‌تواند به بهبود اوضاع منجر شود.»
به گزارش دیده بان ایران؛ تا اینجای کار دولت هنوز تغییر محسوسی در کیفیت زندگی مردم دیده نمی‌شود و این درحالی است که مردم با حجم انبوهی از شعارها چه از سوی دولت و چه از سوی مجلس و دیگر نهادها روبه‌رو هستند.
سید مصطفی هاشمی‌طبا درباره این موضوع به «نامه‌نیوز» گفت: «اشکال اساسی این است که هیچ استراتژی درستی در کشور وجود ندارد. اینکه شعارهای متعدد در کشور داده می‌شود اما کسی اجرای آن شعارها را نمی‌بیند، به دلیل آن است که استراتژی خاصی وجود ندارد و مسئولان صرفا برای آنکه حرفی زده باشند، می‌آیند و هرچه می‌خواهند شعار می‌دهند و می‌دانند کسی هم فردای روز پیگیر اجرایی‌شدن آن شعارها نمی‌شود».
این فعال سیاسی در پاسخ به این پرسش که با این اوصاف چه باید کرد، بیان کرد: «کاری نمی‌شود کرد. آن‌قدر مشکلات زیاد است که به این سادگی‌ها حل نمی‌شود؛ از اقتصاد گرفته تا سیاست و محیط زیست و صدها مشکل دیگر که در هم تنیده‌اند. همه مسئولان باید به دنبال حل اساسی مشکلات بروند؛ یعنی نگاهشان تسکین مقطعی نباشد».
او همچنین در پاسخ به پرسشی دیگر مبنی بر اینکه آیا با رفع احتمالی تحریم‌ها و احیای احتمالی برجام می‌توان امیدوار به حل مشکلات بود، اظهار کرد: «حتی اگر تحریم‌ها هم بداشته و برجام احیاء شود، بازهم مشکلات حل نمی‌شود زیرا بیشتر ریشه مشکلات ما در داخل است تا خارج و تا مسئولان نتوانند به درک درستی از حل مشکلات در داخل برسند، هر گشایشی هم ایجاد شود، نمی‌تواند به بهبود اوضاع منجر شود. شاید در کوتاه‌مدت مثلا قدری افزایش قیمت‌ها متوقف شود اما در بلندمدت بازهم مشکلات اساسی سر باز می‌کنند».
هاشمی‌طبا در پایان درباره عملکرد مجلس در شرایط کنونی هم گفت: «مجلس که اصلا انگار در عالمی دیگر سیر می‌کند. هیچ تفکر خاصی بر مجلس حاکم نیست و نمایندگان مدام مشغول شعاردادن هستند و اصلا در فکر حل مشکلات مردم نیستند؛ شعارهایشان هم هیچ دردی از دردهای مردم را دوا نمی‌کند. به مجلس هم امیدی نیست».
