روزنامه اطلاعات: سوابق کاندیداهای تایید شده هم خالی از شائبه نیست
روزنامه اطلاعات در سر مقاله خود نوشت: اگر دولت عیوب و نقایص دارد، سوابق هر یک از کاندیداهای تأیید شده را نیز نمی‌توان خالی از شائبه و نقد یافت. منظور صریح و روشن این است که از بزرگنمایی درباره مشکلات کنونی و ربط آن به دولت روحانی بهتر است اجتناب شود.
به گزارش دیده بان ایران؛ این روزها سیل هجمه‌ها و انتقادات به سمت دولت حسن روحانی روانه شده است و هر کدام از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ بانی و مقصر همه مشکلات ریز و درست کشور را دولت روحانی می‌دانند.
روزنامه اطلاعات در سرمقاله خود در خصوص این حملات به دولت به نکات قابل توجهی پرداخته است که مشروح آن را در ادامه می‌خوانید.
اگر دولت عیوب و نقایص دارد، سوابق هر یک از کاندیداهای تأیید شده را نیز نمی‌توان خالی از شائبه و نقد یافت.منظور صریح و روشن این است که از بزرگنمایی درباره مشکلات کنونی و ربط آن به دولت روحانی بهتر است اجتناب شود، زیرا به زودی در امواج مشکلات و مسائل و نیازهای عظیمی که رویاروی رئیس‌جمهوری بعدی و وزرا و معاونان و نهادهای تحت امر آنها قرار خواهد گرفت، سکانداران بعدی باید پاسخگو باشند و آنگاه معلوم خواهد شد که چه کسانی و چگونه قادر به حل مصایب مردم و مسائل مملکت و گذر از دشواری‌های آن خواهند بود؟! تخریب دولت‌ها و مدیریت‌های گذشته، در سال‌ها و دهه‌های اخیر به امری رایج بدل شده و نودولتان به پیشینیان.
و حتی به پیشکسوتان ـ در عالم سیاست و اقتصاد و فرهنگ حمله می‌برند تا خود را ناجی و حلال مسائل و آنها را مسئول مشکلات معرفی کنند. از قضای روزگار، دولت حسن روحانی، بیش از همه در ورطه این هجمه‌ها و حمله‌ها قرار گرفته، و دوست و دشمن، خودی و بیگانه و پیر و جوان بدان می‌تازند و شگفتا که به این یورش می‌نازند! اما واقعاً دولت چقدر در این مسیر کوتاهی کرده و تا چه اندازه در ایجاد مشکلات یا حل و فصل آنها توفیق داشته یا نداشته است؟
دولت روحانی چه برنامه‌ها و اهدافی داشت و چه ایده‌آل‌هایی را مطرح ساخت که امروز نتوانسته بدان‌ها دست یابد؟
برای تحلیل منصفانه باید ابتدا این پرسش به میان آید که موانع و مشکلات داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی چقدر با برنامه‌ها، هدف‌ها و ایده‌آل‌های دولت تناسب داشتند و تا چه حّد موجب شکست برنامه‌ها و عدم تحقق هدف‌ها شدند؟ در غیر این صورت، عبث و بیهوده سخن می‌گوییم. دولتی که با امضای برجام، هشت سال قبل روی کارآمد، یک دولت تکنوکرات و فاقد زرق و برق و شعارهای تند و تغییرات اساسی بود.
البته در وقت انتخابات، آقای روحانی ناچار به طرح رادیکالی مسائلی شد. مدعای آن، در شرایطی بسیار ویژه، بازگرداندن قطار زندگی و معیشت و سیاست به ریل طبیعی در داخل و تنش‌زدایی در خارج، یعنی عرصه‌های بین‌المللی بود. این دولت، در گام اول، برجام را با قدرت به پیش برد و امضا کرد، اما هیچ‌گاه نتوانست از میوه و بهره‌های آن سودی عاید کند.
کشور و دولت در تب تحریم‌های دولت ترامپ و سپس کارشکنی‌های متحدان منطقه‌ای او سوختند و عجیب و بدتر از همه آنکه مخالفان برجام در داخل، بیش از سعودی‌ها و دولت نتانیاهو، به دولت روحانی و دیپلماسی وزارت خارجه و برجام تاختند و جام برجام را به سنگ کینه شکستند.
آنان در پی اهداف دیگری بودند که با رأی مردم و هدف‌گذاری دولت تکنوکرات و عمل‌گرای روحانی هیچ سنخیتی نداشت.
اما فراتر از آن می‌توان به انتقاد پرسید که آیا روحانی واکنشی مناسب داشته یا نداشته؟ به هر حال، لازم است اینک با انصاف و دادگری به داوری بنشینیم و با شکیبایی به دولت جدید و عناصر و اهداف و عملکرد آن بنگریم.
تطابق و سنجش این دو دولت، نشان خواهد داد که وزن دولت کنونی و دولتمردانی نظیر جهانگیری، زنگنه، مرحوم ترکان، ظریف، جهرمی و … چقدر بوده و دولت نوین چگونه در شرایط حساس سیاسی و اقتصادی، کشور را مدیریت و هدایت خواهد کرد.
دولت روحانی، تلفیقی از موازنه‌ها و تجربه‌های سابق و اسبق در طول چهار دهه سیاستگری و مدیریت در جمهوری اسلامی ایران بود. برخی دولت او را متهم به رجعت و ثقل عمر وزرا کردند؛ به عبارتی این را به کهولت و پیری دولت پیوند می‌دادند و از این رهگذر نیز آن را مورد نقدهای تند قرار دادند، ولی تجربه‌های سخت و دشوار به ما آموخته است که در شرایط سخت، فقط آزمودگان و صاحبان تجربه و مدیران آشنا به امور و صاحبان تخصص می‌توانند گره‌گشا باشند. بحران‌های بزرگی در پیش داریم.
دولت روحانی، پس از تفرق و کنارزدن برجام از سوی آمریکا و رقبا، هرگز نتوانست دست به کاری زند که حلال تمامی مشکلات یا گره‌گشای سختی‌های مردم باشد. اما بر این مشکلات و سختی‌ها نیز نیفزود. درها و پنجره‌ها را تا جایی که قدرت داشت و توانست نبست.
اطلاعات و فضای مجازی را تا حدی که امکان داشت در اختیار مردم قرارداد. کسب‌وکارها و معیشت، بورس و بانک‌ها، ارز و رمز ارز و قیمت‌گذاری کالاها را نتوانست چنان که باید و شاید کنترل کند و سامان دهد.
اما کسانی که با اعماق و لایه‌های پنهان در سیاست و اقتصاد آشنایی دارند، می‌دانند که دولت روحانی چرا نتوانست و چرا باید با انصاف و دادورزی در تاریخ مورد قضاوت قرار گیرد. منافع و قدرت و رسانه و اطلاعات، حتی ابوذر غفاری را هم از راه به در می‌کند. این رمز و استعاره‌ای بود که روحانی گفت و بسیاری نشنیدند!
دولت جدید، شرایطی را تجربه خواهد کرد و با جامعه به اشتراک خواهد نهاد که به تنهایی برای مقارنه و تراز میان دولت‌های کنونی و بعدی کافیست. مردم بزرگوار ایران همواره به استقبال تاریخ رفته‌اند. گاه با شور و پر سر و صدا، گاه آرام و شکیبا…
