روابط آمریکا و روسیه با روی کارآمدن ترامپ بهبود نمی‌یابد/ کشاکش تسلیحاتی و بحران کریمه، دورنمای روابط مسکو- واشنگتن را تار کرده است
امیر احمدیان: طبق روال معمول و عرف بین‌الملل، پوتین رییس جمهور روسیه نیز باید در قبال اقدام اوباما، متقابلا مبادرت به اخراج دیپلمات‌های آمریکایی می‌کرد اما اینکه چرا از انجام این کار خودداری کرد، نکته مبهمی است، شاید او قصد القاء نگاه ترحم انگیزانه داشته و شاید هم می‌خواسته برای رییس جمهوری آتی آمریکا پالسی مثبت مخابره کند و به اصطلاح خودشیرینی کند.
بهرام امیراحمدیان کارشناس مسائل بین الملل در گفت و گو با پایگاه خبری تحلیلی دیده بان ایران، با اشاره به تشدید تنش‌ها میان آمریکا و روسیه در واپسین روزهای ریاست جمهوری اوباما، اظهار داشت: اقدام اخیر اوباما در اخراج دیپلمات های روس از خک آمریکا و همچنین پلمب چند ساختمان متعلق به روسیه را نمیتوان تصمیمی عجولانه و شتابزد دانست؛ به هر حال مدارک و مستنداتی دال بر تلاش سرویس های اطلاعاتی روسیه و تیم هکری منتسب به کرملین برای تاثیرگذاری در انتخابات آمریکا، موجود است و همین امر توجیهی برای تنبیه کشوری است که قصد مداخله گری داشته است.
وی با اشاره به رویکرد پوتین در قبال اقدام رییس جمهور آمریکا، گفت: طبق روال معمول و عرف بین‌الملل، پوتین رییس جمهور روسیه نیز باید در قبال اقدام اوباما، متقابلا مبادرت به اخراج دیپلمات‌های آمریکایی می‌کرد اما اینکه چرا از انجام این کار خودداری کرد، نکته مبهمی است، شاید او قصد القاء نگاه ترحم انگیزانه داشته و شاید هم می‌خواسته برای رییس جمهوری آتی آمریکا پالسی مثبت مخابره کند و به اصطلاح خودشیرینی کند.
این کارشناس مسائل بین الملل با یادآوری رتبه دو کشور آمریکا و روسیه به لحاظ شاخص های قدرت اقتصادی، خاطرنشان کرد: آمریکا کشوری است که تولید ناخالص داخلی اش، 17 هزار میلیارد دلار است و از این نظر در رتبه نخست دنیا قرار دارد، حال آنکه روسیه از این لحاظ حتی از برزیل و هندوستان نیز پایین تر است؛ بنابراین نباید تصور کرد که آمریکایی ها از موضع ضعف و استیصال اقدام به اخراج دیپلمات های روس کردند و مقامات کرملین نیز از موضع قدرت نسبت به این اتفاق، صبوری پیشه ساختند.
امیراحمدیان با اشاره به دورنمای روابط واشنگتن و مسکو با توجه به آغاز به کار رییس جمهور جدید در آمریکا گفت: نباید تصور کرد که با روی کار آمدن ترامپ، روابط آمریکا و روسیه به مطلوبیت می رسد و آنها به شرکای راهبردی تبدیل می شوند؛ شاهد مثال این گزاره، تصمیم اخیر پوتین مبنی بر نوسازی و تقویت زرادخانه هسته ای روسیه است که ترامپ به آن واکنش نشان داد و خواستار اتخاذ همین رویه در آمریکا شد.
وی ادامه داد: قطعا بحث تسلیحات هسته‌ای و استراتژیک از جمله موارد اختلافی حاد میان مسکو و واشنگتن است که با تغییر دولتها در این دو کشور به محاق نمی رود و قطعا در صورت بروز مجدد رقابت تسلیحاتی میان این دو قدرت نظامی جهان، این روس‌ها هستند که متضرر می‌شوند.
این کارشناس مسائل بین الملل در ادامه موضوع شرق اروپا و بحران کریمه را دستمایه دیگری برای تضاد میان روسیه و ناتو و به تبع آن آمریکا دانست و افزود: الحاق شبه جزیره کریمه به روسیه، رویه متداول و مرسوم بین المللی را طی نکرده و در مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب نرسیده است؛ از اینرو اگر چه ممکن است ترامپ به پذیرش آن تن دهد اما این امر کمکی به حل اساسی موضوع نخواهد کرد.
وی یادآور شد: البته باید توجه داشت که ترامپ چندی پیش به "پترو پروشنکو" رییس جمهور اوکراین قول داد که از وحدت سرزمینی و تمامیت ارضی اوکراین دفاع خواهد کرد، بنابراین چندان نباید نسبت به اتخاذ موضعی شفاف و قاطع از سوی ترامپ پیرامون بحران شرق اروپا امید داشت.
امیراحمدیان در پایان خاطرنشان کرد: ترامپ اگر الحاق کریمه به روسیه را به رسمیت بشناسد، کار خود را با اتخاذ یک رویکرد دوگانه شروع کرده است؛ چرا که وی در قبال موضوعی مشابه در خاور دور، از شکل گیری تایوان مستقل در برابر چین دفاع کرده است و اگر بخواهد رویکرد متناقضی در قبال شرق اروپا اتخاذ کند، برای وجهه سیاسی و بین‌الملی اش چندان مطلوب و خوشایند نیست.
