اندوهتان را انکار نکنید/ مردانی که بر اندوه خود سرپوش می‌گذارند، قوی‌ترند؟

به گزارش سایت دیده بان ایران؛ تجربه غم و اندوه چیزی نیست که کسی آن را تجربه نکرده باشد همه ما در درازای زندگی بیش‌ از آن‌که تجربیات شاد و دل‌انگیز داشته باشیم دچار اندوه و درد می‌شویم غمی که شاید تا پایان عمر ما را رها نکند و همواره با ما و در کنار ما باشد و حتی اجازه ندهد در لحظات خوشی آن‌گونه‌ که باید شاد باشیم.

انسان موجودیست اجتماعی که بدون داشتن روابط با دیگران و اطرافیان خود تبدیل به شخصی بیمار و منزوی می‌شود کسی که پس از مدتی گویی ارتباط را دیگران را فراموش می‌کند و مدام درصدد رفتن به لاک خود است. داشتن روابط درعین خوب‌بودن معایب و ایرادات خود را هم دارد که یکی از آن‌ها شرکت در اندوهیست که از سوی شما و مستقیم به شما ربطی ندارد. درواقع گاه آدمی درصدد اندوهی قرار می‌گیرد که به دلیل دوستی با دیگری و شریک‌شدن در غم او تجربه می‌کند.‌

نمی‌توان اندوه درون را انکار کرد

ما نمی‌توانیم منکر آن‌چه داریم باشیم چنان‌که نمی‌توانیم اندوه و هیجانات روانی خود را انکار کنیم درصورتی‌که آن‌ها در ما و با ما هستند. آن‌ها در ما وجود دارند و خود را مدام به ما نشان می‌دهند و یادآوری می‌کنند. تمامی هیجانات خوشایند و ناخوشایند جزوی از روان ما هستند و آن را می‌سازند.

هیجان غم هنگامی به ما دست می‌دهد و تجربه می‌شود که ما کسی را به دلایلی مانند مرگ، مهاجرت، جدایی و طلاق و مانند آن از دست می‌دهیم. هیجان اندوه حتی در موقعیت‌های دیگری هم به فرد دست دهد مانند از دست‌دادن مال و ثروت و یا موقعیت‌ها و چیز‌هایی که در زندگی برای آن‌ها تلاش کرده‌ایم و به آن‌ها علاقه داریم برای ما اهمیت به‌سزایی داشتند.

پس از ازدست‌دادن، نخستین و مهم‌ترین حسی که انسان را دربرمی‌گیرد ناامیدی و تنهاییست، حسی که گویی تمام تلاش‌ها و هرآن‌چه در تمام این سال‌ها برایش اهمیت داشته به یک‌باره نابود شده است.

در موقعیت اندوهناک زندگی کنیم؟

در پس احساس اندوه و غم نیازیست که بدان پاسخ داده نشده و آن نیاز به عشق و نزدیکیست. باید بدانید این موقعیت برای همه بسیار دشوار است و عبور از آن نیازمند زمان و تلاش فراوان است. غم چیزیست که ناگهان رخ می‌دهد، اما از دست‌رفتن و کم‌رنگ شدن آن فرایند ناخوشایندیست که نیاز به تلاش بسیار دارد.

نخستین واکنش پس از اندوه

نخستین علامتی که هیجان اندوه و غم با خود به همراه می‌آورد گریه‌کردن است چیزی که در بانوان بیش‌تر و شوربختانه در میان مردان کم‌تر دیده می‌شود. گریه‌کردن یکی از واکنش‌های طبیعی بدن است واکنشی که مردان معمولا آن را بروز نمی‌دهند. باور عموم معمولا این‌گونه است که فردی که اندوهی دارد ضعیف است و چون مردان همواره به‌دنبال قوی نشان‌دادن خود هستند از این‌که بگویند اندوهی را به دوش می‌کشند دوری می‌کنند. در این وضعیت مردان تلاش می‌کنند روی اندوه و هیجان غم خود سرپوش بگذارند بنابراین واکنش‌های ناسالم و نادرستی مانند خشم و قهر یا حتی شادی را از خود بروز می‌دهند.

مگر می‌توان با چاقوی در شکم هم‌چنان به زندگی عادی خود ادامه داد؟ درد و اندوه هم به همین شکل است. هنگامی‌که کسی عزیزی را از دست می‌دهد درست مانند همان چاقو در بدن است انکار این درد و اندوه چیزی جز آسیب‌زدن به خود نیست.

چگونه با اندوه خود کنار بیاییم؟

انکار و نادیده‌گرفتن اندوه راه چاره نیست. تنها راه برای رویارویی با اندوه این است که آن را ببینید تا بتوانید به خوبی بروز و ظهور پیدا کند و از کنار شما عبور کند و شما بتوانید از آن موقعیت به شکل سالم از آن بیرون آیید. اگر بخواهید اندوه را سرکوب کنید آن پس از مدتی خود را به شکل‌های دیگری مانند بیماری‌های جسمی و روحی و روانی دیگری خود را نشان می‌دهد و زندگی را برایتان دشوار می‌کند.

وضعیت درد و اندوه موقعیتی‌ست که خواه ناخواه هر کسی آن را در زندگی تجربه می‌کند و فراموش نکنید غم سبب رشد انسان می‌شود و روح و جسم او را صیقل می‌دهد؛ بنابراین می‌توان با پذیرش و سوگواری به‌هنگام و درست از این مرحله از زندگی اگرچه با دشواری عبور کرد.