ماجرای یک صفحه یادداشت و سه صفحه سفید منتشر شدن روزنامه آیندگان چه بود؟

به گزارش سایت دیده بان ایران؛ روزنامه آیندگان در روز ۲۰ اردیبهشت مطلبی را به نقل از امام خمینی در مصاحبه با نشریه لوموند تیتر کرد که : "چپ گرایان در این جنایات [ترورها] هیچ دخالتی نداشته اند." در ادامه آیت الله خمینی ترورهای اخیر را کار سازمان مذهبی دروغینی بنان "فرقان" دانسته بود که عمال آمریکا پشت آن مخفی شده اند.

دفتر آیت الله خمینی روز بعد در اطلاعیه ای که در روزنامه کیهان مورخ ۲۰ اردیبهشت ۵۸ منتشر شد ضمن آنکه این روزنامه را دارای نقشی "انحرافی" اعلام کرد نوشت : "آنچه روزنامه آیندگان درباره عوامل دست اندرکار شهادت استاد آیت الله مطهری نوشته است دروغ محض است." 

اطلاعیه دفتر امام به همینجا ختم نشد و روزنامه آیندگان را به صراحت "برخلاف مصلحت ملت مسلمان" دانست و تاکید کرد که "مورد تائید مسلمانان متدین و انقلابی نبوده و نیست." در ادامه اطلاعیه نیز می آید : " امام فرموده اند که این روزنامه را از این پس هرگز نمیخوانند و مطالب مندرج در آن هرگز مورد تایید نیست. حساب هیات تحریریه از کارکنان مسلمان و متدین آن جداست."

در ادامه اطلاعیه هم آمده که " از این پس رسانه های خبری، روزنامه ها و مجلات صحت مطالب راجع به امام را میتوانند از دفتر امام در قم سوال کنند در غیر اینصورت دفتر امام خود را موظف به تکذیب آن می نماید زیرا پیامدهای نسبت اخبار دروغ و جعلی از طرف بعضی نشریت مغرض و منحرف بسیار خطرناک است."

واکنش روزنامه آیندگان به اطلاعیه دفتر امام خمینی چه بود؟

روزنامه آیندگان در شماره ۳۳۵۴ خود به تاریخ ۲۲ اردیبهشت در ۴ صفحه که یک صفحه یادداشت و ۳ صفحه دیگر سفید بود و با طرح سوال "آیا انتشار آیندگان باید ادامه یابد؟" منتشر شد. این روزنامه ضمن "تاثر" بابت رنجش آیت الله خمینی و غیرمنتظره خواندن اطلاعیه دفتر ایشان به بیان آنچه که بر این روزنامه از دو سال قبل و در زمان رژیم سابق و مبارزات اعضای تحریریه با حاکمیت سانسور دوره پهلوی رفته است پرداخت و اشاره کرد که هدف روزنامه " انتشار روزنامه ای آزاد که به هیچ دسته سیاسی و گروه ذینفوذی وابستگی نداشته باشد و در راه مبارزه با ارتجاع، امپریالیسم، زورگوئی و خفقان بکوشد " بود.

نویسنده تنها مقاله روزنامه آیندگان ۲۲ اردیبهشت سپس از انواع کارشکنی ها و تهدیدها بر سر انتشار آن پرده برداشت. از تهدید نویسندگان به ترور و آتش زدن و انفجار دفتر روزنامه گرفته تا هدایت تظاهرات "کسانی که حتی روزنامه را ندیده بودند" علیه آیندگان و جلوگیری از توزیع و پخش روزنامه در برخی نقاط تهران و شهرستانها از جمله قم. از برچسب زدن های متعدد از کمونیستی و صهیونیستی گرفته تا طاغوتی و منافق. از حمله مسلحانه به دفاتر روزنامه آیندگان در شیراز و مشهد تا آتش زدن دفتر در بوشهر و جلوگیری از پخش روزنامه در اصفهان و اهواز. از راه انداختن تظاهرات علیه آیندگان در تبریز تا تهدید خریداران روزنامه در دزفول! با این حال آیندگان بر مشی بی طرفی خود پای فشرد و حتی اظهارات و قطعنامه های مخالفین خود را مکررا منتشر نمود. مخالفینی که همگی در یک خواست مشترک بودند: "انحصاری کردن روزنامه و دست کشیدن از مشی مستقل آن".

در نهایت نویسنده این یادداشت یک صفحه ای به نقل قول درج شده از زبان امام اشاره می کند و مینویسد مطلبی که آیت الله به گزارشگر لوموند (اریک رولو) می گوید عینا در اخبار ساعت ۷ رادیو عصر چهارشنبه منعکس می شود اما در سایر بخش های خبری حذف می گردد! و میپرسد "اگر صحت این خبر را "دفتر امام" تایید نکرده بود چرا خبرگزاری پارس، رادیو و تلویزیون و وزارت اطلاعات آنرا صریحا تکذیب نکردند؟