پشت پرده انتخاب معاون ترامپ چیست؟

کاری که ترامپ در انتخاب ونس انجام داد این بود که نسخه‌ای جوان‌تر، خوش‌تیپ‌تر و واضح‌تر از خود انتخاب کرد تا وضعیت خود را تقویت کند. در انتخاب معاون رییس جمهوری، نامزد‌های ریاست‌جمهوری چندین مدل را برای انتخاب دارند. در بیشتر تاریخ آمریکا، معاونان رییس جمهوری برای تعادل انتخاب می‌شدند. تعادل مورد بحث می‌تواند جغرافیایی باشد. تعادل همچنین می‌تواند ایدئولوژیک و باشد. اغلب اوقات، پویایی بین رییس‌ جمهوری و معاون رییس‌ جمهوری از سرد و بسیار صمیمانه به کاملا خصمانه تبدیل می‌شده است. نتیجه این بود که معاونان رییس‌ جمهوری کنار گذاشته شدند یا کار‌های کم‌اهمیت به آن‌ها سپرشده شد یا برای شرکت در مراسم تشییع جنازه در کشور‌های خارجی و شرکت در نقش‌های عمدتا تشریفاتی دیگر اعزام شدند.

مدل موازنه یا تعادل اساساً به دلیل ضرورت انتخاباتی ایجاد شد. اما در چند دهه گذشته، مدل متعادل کننده جای خود را به مدل دوم داده است. مدل جدیدی از معاونت ریاست جمهوری در ۹ ژوئیه ۱۹۹۲ متولد شد، زمانی که بیل کلینتون با ال گور در خانه‌اش در تنسی تماس گرفت و از او خواست تا به او بپیوندد. حتی در مورد کلینتون و گور تعادلی وجود نداشت. گور نیز مانند کلینتون جوان بود. او نیز مانند کلینتون یک جنوبی بود و دارای شجره نامه آیوی لیگ بود. گور مثل کلینتون از جناح محافظه کارتر حزب دموکرات که اخیراً به جنبش دموکرات جدید تبدیل شده بود، برخاسته بود. در تمام طول رقابت طولانی و پر درام کلینتون برای نامزدی، فرض طبقه سیاسی این بود که ماریو کومو، فرماندار نیویورک به عنوان معاون او انتخاب شود. چرا که او با قوانین سنتی مطابقت داشت. او یک شمال شرقی و یک لیبرال مشتاق بود که هم ریشه‌های جنوبی کلینتون و هم ایدئولوژی دموکرات جدید او را که از بسیاری جهات چالشی برای پایه سنتی لیبرال حزب بود، متعادل می‌کرد. اما کلینتون همه را شگفت‌زده کرد. تقویت پیام برای کلینتون مهمتر از متعادل کردن وضعیت بود.

کلینتون در کتاب بیوگرافی‌اش با نام زندگی کلینتون می‌نویسد: انتخاب او (گور) با عقل متعارف مبنی بر اینکه نامزد‌های معاونت ریاست جمهوری باید تعادل سیاسی و جغرافیایی ایجاد کنند، مطابقت نداشت. ما همسایه بودیم. او حتی از من کوچکتر بود؛ و او نیز با شاخه دموکرات نوین حزب شناسایی شد. من معتقد بودم که انتخاب او دقیقاً به این دلیل کار خواهد کرد که تعادل سنتی را برهم می‌زد.

مدل تقویت‌کننده از آن زمان به دلیل دو مزیت عمده‌اش نسبت به مدل متعادل کننده محبوب بوده است: اول این که به نامزد انتخاباتی کمک می‌کند تا در انتخابات شرکت کند و به یک نامزد کمک می‌کند تا قدرت را به دست بگیرد. اگر بیل کلینتون ماریو کومو را به عنوان معاون رییس‌جمهوری خود انتخاب می‌کرد، مردمی که به دلیل رویکرد میانه‌روی او به سیاست جذب او شده بودند، از خود می‌پرسیدند که آیا وقتی یک لیبرال قدیمی با او در رای‌گیری قرار می‌گیرد، اوضاع به شکل میانه‌روانه ادامه پیدا خواهد کرد؟

وقتی صحبت از دولت می‌شود، «مدل تقویت کننده» مزایای بیشتری دارد. زمانی که روسای جمهور یا نامزد‌های ریاست جمهوری نامزدی را انتخاب می‌کردند که اوضاع را به تعادل برساند، معمولا فردی را انتخاب می‌کردند که کاملا با او موافق نبودند. جای تعجب نیست که تاریخ مملو از جفت رهبرانی است که غالباً در زمان حکومت داری یکسان عمل نمی‌کردند. اگر معاون رییس جمهوری برای تقویت پیام نامزد ریاست جمهوری انتخاب شود، معاون رئیس جمهور می‌تواند کمک واقعی به رییس‌جمهوری باشد.

مدل مشارکت از زمان انتخاب گور در هر معاونت ریاست جمهوری عادی شده است.

ترامپ در مورد سناتور ونس انتخاب موثری کرده است. ونس نه تنها پیام‌های اصلی ترامپ را تقویت می‌کند، بلکه به عنوان یک معاون رئیس‌جمهور نیز قابل اعتماد خواهد بود. چیزی که وقتی رئیس‌جمهور مسن باشد بسیار مهم است. ترامپ ۷۸ ساله است. او به رئیس‌جمهور سالخورده کمک می‌کند تا کار‌ها را انجام دهد و مبارزه را به روش‌های بسیار مؤثر ادامه دهد.

منبع: خبرآنلاین