دولت پزشکیان؛ آزمودن راه وفاق و تعامل..

به گزارش سایت دیده بان ایران؛ امیر نیک رویان؛ کارشناس رسانه  در یادداشتی نوشت: بزرگواران اصولگرا بالاخص از نوع تندور؛ تا آن زمان که بر «سریر قدرت» تکیه زده و «خیال خوش» زمامداری بی دردسر را در سر می پروراندند، هیچ کدام از اصلاح طلبان کارآزموده را حتی در «افق های دورِ» سیاستگذاری و مدیریت اجرایی کشور تصور نکردند و وقعی به آن ها ننهادند که باید برای اعتلای کشور و مردم ،فضای لازم را برای فعالیت همگان مهیا سازند تا شاید گام های موثرتری برداشته شود و امروز مجبور نباشیم برای بازگشت به نقطه صفر هزینه های هنگفت سیاسی و بین المللی بپردازیم! (طرفه آن که«داس حذف» را هم چون «شمشیر داموکلس»، مدام و مدوم، بالای سرشان نگه داشتند)

اما مردم بار دیگر به بدنه اصلاح طلبی کشور اعتماد کردند تا این بار «داس حذف» و «شمشیر داموکلس» در نیام نگه داشته شود و «وفاق ملی» آزموده شود؛ البته با امید به پیشرفت و رشد اقتصادی توام با معیشتی عادی بر سر سفره هایشان!

از سویی دیگر، کابینه معرفی شده رییس جمهور پیش از اینکه صدای ساز ناکوک مخالفان و رقبا را دربیاورد باز هم بعضی از رفقای اصلاح طلب را به واکنش های تند و تیز واداشت!

باید به هر دو گروه بزرگواران اصول گرا و اصلاح طلب تذکار داد که آرای مردم به پزشکیان به عنوان رییس جمهور با «شرط تعیین کابینه از قبل» نبود!!، بنابراین هجمه های آشوبناک و سریع السیر جریانات مختلف فکری و سیاسی، برای تخریب زودهنگام رییس جمهور را نمی توان چندان دلسوزانه تلقی نمود.

بی تعارف باید در پی چنین مقدمه ای و چنان هجمه ای، اذعان داشت که امروز آن دسته از اصولگرایانی هم که بر طبل «وفاق ملی» میکوبیدند سهم خودشان را از کابینه پزشکیان گرفته اند و کسانی هم که معتقد بودند «دولت سوم روحانی» با ورود پزشکیان شکل می گیرد، «شکست در پیش بینی عجولانه» را تجربه کردند؛ تا جایی که تعداد وزرای معرفی شده از دولت شهید رییسی، حتی بیشتر از دولت روحانی شد!!

افزون بر این، این گزاره هم قابل تأمل است که واکنش های فعالان اصلاح طلب به کابینه پزشکیان بیش از هر چیز عیان کننده الزام «اصلاح اندیشه های اصلاح طلبان» بود؛ چنان که امروز، بیش از همیشه باید که از ضرورت «اصلاح اصلاح طلبی» سخن گفت!؛ گویی که برخی از بزرگواران اصلاح‌طلب اساساً نگرش استراتژیک، ساختاری و فرایندی به رخدادها و وقایع کشور ندارند و به جای نگره ی «پروسه»ای، نگاه «پروژه»ای را به تحولات کشور می پسندند و این همان آفتی است که باید اصلاح شود وگرنه اقبال و استقبالی از سوی مردم حتی در آینده دور هم به این جریان فکری صورت نمی گیرد.

از سوی دیگر برخی از افراطیون مجلس نشین و البته یاران بیرونی آن ها، انگ «ضد مبانی انقلاب» بودن را به تعدادی از وزرای پیشنهادی زدند و می زنند. حالا این که خود از چه «زاویه»ای به این «صحنه» می نگرند که این وزرا را «زاویه دار» تشخیص می دهند، خود حکمتی دارد؛ چون اگر بر این فرض صحه بگذاریم باید اعتراف کنیم بیش از ۹۰درصد مردم کشور «زاویه دار» هستند!

بنابراین توصیه عقلایی و منطقی آن است که فرصت حداقلی آقای رییس جمهور و استقلال فکری امروز او را نگیریم و اجازه دهیم ایشان با همان «برند صداقت در گفتار و رفتار»، سکانداری کند و مطالبه مان از منتخب مردم، خروجی هایی «شدنی» و امکان پذیر باشد.

رأی دهندگان به او نیز شرط نکرده بودند که چه کسی وزیر بشود و چه کسی نشود. آنها و نیز اکثر کسانی که در انتخابات مشارکت نکردند چند مطالبه جدی و آشکار داشتند که اصلی ترین شان این هاست: بهبود اوضاع اقتصادی به حدی که مردم ایران دارای معیشتی «عادی» شوند؛ نظام تصمیم سازی و تصمیم گیری کشور در تمامی سطوح، «پیش بینی پذیر» شود؛ روابط خارجی کشور با رویکرد کاهش موثر یا لغو تحریم ها اصلاح گردد و گشایش های اجتماعی کارساز در زمینه هایی مانند زنان و اینترنت و رسانه ها صورت پذیرد.

عقل سلیم حکم می کند که بپذیریم تحقق این مطالبات به حق و بعضاً بدیهی و حداقلی، جز از رهگذر تعامل دولت با بخش های دیگر حکومت و سایر بازیگران سپهر سیاسی ایران میسر نیست. پزشکیان نیز که سال ها در دولت و مجلس بوده، به خوبی با مناسبات قدرت آشناست. همه باید ترکیب کابینه را حمل بر بده بستان او برای تحقق خواسته های مردم کنیم؛ پس در همین گام های نخست، این روزن گشوده به افقی امیدوار کننده را مسدود نکنیم.