روزنه های تغییر را ببندید!

به گزارش سایت دیده بان ایران؛ امید رضا فراهی؛ در یادداشتی به تحلیل مسائل و مشکلات امروز ایران پرداخته است.

متن تحلیل را در ذیل میخوانید

بحران یک موقعیت راهبردی است و کار ویژه اصلی بحران ها آماده کردن ما برای اعمال تغییرات بر وضعیت نامطلوب موجود است.

 در اصل بروز بحران ها مهمترین مولفه مورد نیاز برای تحول در یک رژیم سیاسی است. اما آیا بحران نماد پایان ماجراست؟ قطعا خیر، ساختارهای سیاسی که قانون اساسی آن ها تغییرات و گردش نیروهای مختلف را در جایگاه قدرت در راستای اعمال رویه های اجرایی به رسمیت می‌شناسد، قابلیت تاب آوری زیادی در برابر بحران ها دارند. 

تغییرات نیاز به راهبرد دارد و البته هیچ راهبردی همیشگی نیست، هر راهبردی به فراخور موقعیت انضمامی خود زمان مصرفی منحصر به خود را خواهد داشت. 

رژیم سیاسی چین و نخبگان آن نماد بالای انعطاف‌پذیری در برابر بحران های مختلف بود، بخصوص بحران اقتصادی که در سال های دهه ٧٠ میلادی قرن بیستم در چین نمود بیشتری یافت، اما رهبران سیاسی حزب کمونیست چین با مدیریت چوئن لای و دنگ شیائوپینگ راهبرد اختصاصی چین را برای خروج از معمای توسعه ترسیم کردند.

این تجربه به ما یادآوری می‌کند که با اجماع در نخبگان، انتصاب افراد قائل به تغییرات و وفادار به استراتژی ترسیم شده برای کشور، در نهادهای اجرایی و چانه زنی با جریانات اجتماعی و اقتصادی مختلف می‌توان تعادل جدیدی بر حکمرانی عمومی  برقرار کرد.

اما هر وضعیت به همان میزان که حامیان تغییر آرام و پیوسته را به همراه دارد، حامیان بداندیش براندازی و تغییرات رادیکال را نیز خلق می‌کند. 

حامیان تغییر آرام پیگیر برقراری رویه های جدید اجرایی در اقتصاد سیاسی هستند اما براندازان با تلاش درراستای ایجاد انسداد و بازنمایی عدم امکان تحول از طریق وضعیت فعلی خواهان از بین رفتن هرآنچیزی هستند که در قالب رژیم سیاسی موجود قابل بازیابی است. دقیقا حامیان براندازی قانون اساسی از بحران نه در راستای تغییرات مثبت بلکه در مسیر انحلال همان قانون اساسی بهره می‌برند، براندازان نه تغییرات در ساختمان اجرایی دولت بلکه کوبیدن همان ساختمان و نه بهبودی در وضعیت بحران بلکه انسداد در همان وضعیت و در نتیجه آن نفع بردن از آن را مدنظر قرار می‌دهند، چرا که براندازی در تعریف فعلی آن رابطه زیستی عمیقی با بحران داشته و از آن تغذیه می‌کند.

در یکسال گذشته اجماعی در بین نخبگان سیاسی جمهوری اسلامی ایران در خصوص تغییر بنیادین چرخه اقتصاد سیاسی موجود شکل گرفته است، این اجماع سازی و در نتیجه آن تبدیل این خواست از یک امر ذهنی صرف به یک اراده اجرایی هیچ رابطه ای با مسئله انتخابات به معنای عام ندارد، نتیجه انتخابات نهایتا همان نمود اراده ای است که پیشتر در فضای اجتماعی و سیاسی توسط عاملین اجتماعی نمود و بروز یافته است.

اگر خواست تغییرات ادراک شده از وضعیت بحران مورد اجماع نخبگان مختلف قرار گرفته باشد و زمینه تغییرات به واسطه همین مسئله آماده گردد، براندازان به عنوان برندگان وضعیت بحرانی تنها با تلاش برای امتداد وضعیت فعلی و نشان دادن عملی انسداد به مثابه یک واقعیت است که می‌توانند از عملی شدن واقعی هرگونه تغییر جلوگیری نمایند.

 نمی‌توان از یاد برد که براندازان به عنوان یک بازوی عملیاتی نقش مهمی در اعمال تحریم های ظالمانه دولت ترامپ برای به بن بست کشاندن وضعیت اقتصادی و سیاسی ایران داشتند. 

درکنار اینها مهره سوزی یکی از تاکتیک های اصلی تثبیت وضعیت انسداد است. در چندوقت اخیر حملات قابل درکی در قالب همان راهبرد تثبیت انسداد وضعیت برعلیه محسن رضایی سازماندهی شده است، محسن رضایی در چند موقعیت مختلف از تغییرات اصولی در مفهوم حکمرانی عمومی دفاع کرده بود و با نشان گذاری حفره های مدیریت در ایران از اصلاح اساسی در آن دفاع کرده و حتی آن را قابل حصول دانسته بود، در هسته اصلی بحث رضایی ریل گذاری مجدد اقتصاد کشور و اولویت دادن به مسئله اقتصاد و توسعه به مثابه دال مرکزی مدیریت بحران فعلی کشور، از اولویت بالایی برخوردار بود، از این نظر توسعه به عنوان یک الزام غیرقابل تعلیق، نمی‌تواند وابسته به هیچ فاکتور دیگری گردد و در نتیجه آن مولفه های دیگر در راستای توسعه عام قابلیت تعریف خود را پیدا می‌کنند، از این منظر حملات رسانه ای به محسن رضایی قابلیت تحلیل پیدا می‌کند، اساسا از منظر براندازان خارجی و برخی جریانات سیاسی داخلی که با کلی گویی های بدون محتوا قابلیت ترسیم یک استراتژی اجرایی توسعه را نداشته و ندارند، در نتیجه آن با مهره سوزی و نفی مطالبات واقعی، سعی می‌کنند تا به هرطریقی امکان تغییرات را برای جلوگیری از انسداد بگیرند، در نتیجه حمله به اشخاصی مانند محسن رضایی در یک راهبرد مخالفین و معاندین قابل تعریف است : روزنه های تغییر را ببندید...