هدایت الله خادمی نماینده مجلس: عملکرد وزیر کار در مورد معیشت کارگران قابل دفاع نیست/ کارگران راهی جز اعتراضات خیابانی برایشان نمانده است

دیده بان ایران: هرچه جلوتر می‌رویم وضعیت کارگران ایران رو به وخامت می‌رود و در کنار اینکه سفره آنها کوچک‌تر می‌شود شان و شخصیت آنها هم به دلیل بیکاری و روی آوردن به مشاغل کاذب کمتر و کمتر می‌شود. در ماه‌های گذشته نه‌تنها کارگران بخش خصوصی بلکه کارگران سازمان‌ها و کارخانه‌ها متصل به دولت هم برای نشان دادن اعتراض خود دست به تجمعات اعتراضی می‌زنند و برای اینکار بدون تکیه بر تشکلات کارگری اقدام خود را عملی می‌کنند که این نشان از بی‌اعتمادی آنها به تشکلات کارگری دارد. شعارها و وضعیت کارگران نشان می‌دهد که آنها نه تنها از دولت بلکه از تشکل‌های کارگری که خود را متولی کارگران می‌دانند روی گردان شده‌اند.

با شرایط اقتصادی کنونی ایران که سال‌هاست با آن درگیری دارد نمی‌توان از وزیری مانند علی ربیعی انتظار معجزه داشت تا به سرعت وضعیت روابط کار در کشور را بهبود بخشد ولی حداقل اقدامی که از وی انتظار می‌رفت، این بود که از شلاق خوردن و همچنین خودکشی چند کارگر جوان در کشور جلوگیری و بتواند جو روانی کارگران را آرام‍‌تر کند و همچنین امید آن می‌رفت که او بتواند با لابیگری چون اینروزها برای رفع خطر استیضاح، راهی برای اصلاح قانون کار آنهم در زمینه قراردادهای موقت و بازگرداندن روحیه نشاط به کارگاه‌ها را به سرانجام برساند اما وی در طول دوازدهم نتوانست عملکرد قابل قبولی هم در این حوزه داشته باشد.

فقدان امنیت شغلی و وزیری که خود را کارگر می داند

نبود امنیت شغلی در کارگاه‌ها و کارخانه‌ها یکی از عمده مشکلات کارگران است. باتوجه به اینکه علی ربیعی، وزیر کنونی کار که خود را از جنس کارگران و مردم محروم می‌داند با شعار بهبود وضعیت کارگران روی کار آمد، ولی در این پنج سالی که بر مسند وزارت کار نشسته است نه تنها وضعیت کارگران بهبود پیدا نکرده است بلکه شاهد آن هستیم که هر روز اعتراضات بیشتر و بیشتر می‌شود. قرداردادهای موقت به نوعی کارگران ایران را از اعتراض باز داشته زیرا با اولین اعتراض کارفرما ترجیح می‌دهد که او را اخراج کند تا اینکه نگذارد این اعتراض‌ها که عمدتا باتوجه به موارد قانون کار است گسترش پیدا نکند اما هرچه به جلو می‌رویم ترس از کارفرما هم ریخته خواهد شد.

عدم نظارت بر کارگاه‌ها و کارخانه‌ها توسط ناظران اداره کار در استان‌ها باعث شده تا کارخانه‌هایی مانند «چسب هل» بتواند با قوانین عجیب و غریب کارگران خود را به استعمار بگیرد. شفاف نبودن فعالیت‌های اداره کار استان‌ها و همچنین وزارت کار باعث شده تا اعتراضات کارگران یکی از تهدیدهای جامعه باشد در ماه‌های گذشت در اراک که یکی از فعال‌ترین شهرستان‌های کشور در زمینه تولیدات ملی است شاهد بودیم که کارگرانی که از بی عدالتی خسته شده بودند به خیابان آمدند و در ادامه مسئولانی که باید صدای آنها را می‌شنیدند دستور برخورد فیزیکی با آنها را دادند ولی باز هم وزیر کار در این زمینه سکوت را ترجیح داد و همچنان قول مساعد داد که وضعیت آنها بهتر شود.

ایران یکی از ناایمن‌‍ترین کشورها در خصوص محل کار است. هر از چندگاهی خبرهایی از ریزش معادن ایران به گوش می‌رسد که در پی آن تعدادی از کارگران جان خود را از دست می‌دهند و در پی آن وضعیت دیه و پرداخت خسارت‌ها به کارگران در هاله‌ای از ابهام باقی می‌ماند. قبل از انتخابات ریاست جمهوری همه مشاهده کردیم که حسن روحانی برای بازدید از معدن زمستان یورت که در آن زمان فروریخته بود، رفت و پس از آن دیدیم که حتی وزیری که خود را از جنس کارگران می‌داند نتوانست در مقابل عصبانیت کارگران مقاومت کند و در نهایت آنهایی که از ناعدالتی رنج می‌بردند به ماشین رییس جمهور حمله کردند.

به گفته علی ربیعی، وزارت تحت امر او مسئولیتی در خصوص ایجاد شغل در کشور ندارد و وظیفه اصلی آن بهبود روابط  کار است. آیا در این پنج سال چیزی در مسیر بهبود وضعیت کارگران دیده‌ایم؟ آیا می‌توان به نکته کوچکی در کارنامه علی ربیعی اشاره کرد که در مسیر بهبود وضعیت کارگران بوده باشد؟ او هنگامی که می‌خواهد از خود دفاع کند بیشتر به این موضوع می‌پردازد که از خانواده کارگران است و خود او هم کارگر بوده است و به همین دلیل می‌تواند به عنوان وزیر کار موفق باشد ولی اگر به خبرها و فیلم‎‌هایی که از اعتراض بازنشستگان و کارگران به وزیر کار در حین سخنرانی نگاهی بیندازیم می‌بینیم که جامعه کارگری دل چندان خوشی از او ندارد.

جرات شکایت کردن نداریم

فریدون نیکوفرد، دبیر سندیکای کارگری هفت تپه در خصوص وضعیت سال‌های اخیر کارگران در ایران به شهردار آنلاین می‌گوید: «باتوجه به عدم توجه مسئولان اداره کار به وضعیت کارگران هر روز در حال کاهش قدرت کارگران هستیم. به عنوان مثال چند سالی است که کارگران هفت تپه بدون قرارداد فعالیت می‌کنند و وقتی به این موضوع اعتراض می‌کنیم

مسئولان اداره کار می‌گویند که باید شکایت کنید. بسیاری از کارگران ما به صورت فصلی کار می‌کنند و همه می‌دانند کارگری که برود شکایت کند از کار بیکار می‌شود. ما یک واحد دولتی هستیم، وقتی وضعیت ما اینطوراست شما می‌توانی حدس بزنی که وضعیت کارگران در ایران چگونه است.»

او ادامه می‌دهد: «عدم نظارت بر فعالیت کارگران در طی سال‌های اخیر باعث شده که ما چیزی به نام تشکل یا نماینده قشر کارگری که بخواهد از ما حمایت کند نداریم. متاسفانه آنهایی که می‌گویند نماینده کارگران هستند مورد قبول ما نیستند چون از درد و رنج ما خبری ندارند. در مواقعی که کارگران هفت تپه اعتراض می‌کنند عده‌ای با صورات بسته میان ما می‌آید که با چوب و چماق به مسئولان حمله می‌کنند و در کار ما تداخل ایجاد می‌شود. ما همواره بر این موضوع تاکید می‌کنیم که آنها از ما نیستند. عدم وجود تشکل کارگری باعث شده که برخی بخواهند اعتراضات ما را تحت شعاع قرا دهند.»

وضعیت نظارت بر کارگران ایران تاسف برانگیز است

هدایت‌الله خادمی، نماینده مجلس شورای اسلامی با انتقاد از وضعیت کنونی کارگران ایران که تنها راهشان تجمع و اعتراض است به خبرنگار شهردار آنلاین می‌گوید: «متاسفانه مدیریت در کارخانه‌ها و کارگاه‌های ایران مناسب نیست و هنگامی که مدیرات کارخانه‌های بزرگ ما به هر ترتیب چندین ماه حقوق کارگران را نمی‌دهند و همگی به فکر منافع خودشان هستند باید وضعیت را بحرانی دانست.»

او ادامه می‌دهد: «عملکرد وزیر کار قابل دفاع نیست زیرا در طول مدتی که هدایت وزارتخانه‌ای که متولی روابط کار است را بر عهده داشته نتوانسته بهبودی حاصل کند. در چند سال اخیر اعتراضات کارگری و تجمع آنها باعث سواستفاده رسانه‌های خارجی شده است و رهبری هم از این موضوع ابراز نگرانی کرده‌اند.»

وی اضافه می‌کند: «در زمینه روابط کار و ایجاد اشتغال آنقدر بد عمل کرده‌ایم که نسل بعد از انقلاب یعنی متولدین دهه‌های 60 و 70  و ... که اکنون باید شاغل باشند بیکار هستند. برای حل بحران کارگران و بیکاری در کشور به فردی نیاز داریم که بتواند بدون در نظر گرفتن مسائل شخصی به داد کارگران برسد.»

منبع: شهردار آنلاین