چه کشورهایی از فرار مغزها ضرر می کنند؟ کدام کشورها سود می برند؟

روزنامه دنیای اقتصاد نوشت:اعتقاد بر این است که جوامع مهاجر می‌توانند به حل مشکلات در کشورهای خود کمک کنند، برای نمونه با بهره‌گیری از تجربیات و تخصص جوامع مهاجر می‌توانیم «فرار مغزها» را که پیشرفت را در بسیاری از کشورهای جهان کند می‌کند، معکوس کنیم. جوامع مهاجر می‌توانند نیروی مفیدی برای کشورهای خود باشند. برخی گزارش‌ها شبکه‌های مهاجران را به‌عنوان یک نیروی اقتصادی تاثیرگذار توصیف می‌کند که می‌تواند با تقویت اعتماد از طریق پیوندهای خویشاوندی، سرعت بخشیدن به جریان اطلاعات و مهم‌تر از همه از طریق بازگشت مهاجران آموزش‌دیده‌تر و با تجربه‌تر به کشورهای خود به گسترش ایده‌ها و توسعه اقتصادی کمک کند.

افزایش جریان خروج مهاجران ماهر از کشورهای در حال توسعه، مجادلات آکادمیکی را درباره تهدیدها و فرصت‌هایی ایجاد کرده است که خروج سرمایه انسانی ممکن است برای کشورهای مبدأ داشته باشد. از یک طرف، ادبیات کلاسیک توسعه درباره مهاجرت و فرار مغزها مکانیسم‌هایی را ارائه می‌دهد که از طریق آنها مهاجرت سرمایه انسانی می‌تواند برای رشد مضر باشد. از سوی دیگر، شاخه‌های رو به رشدی از مطالعات توسعه استدلال می‌کند که مهاجرت نیروی ماهر نباید به کشورهای مبدأ آسیب برساند و حتی ممکن است پتانسیل توسعه را افزایش دهد.

حقوق مالکیت معنوی و مهاجرت نخبگان

آیا روشی وجود دارد که ضرر خروج سرمایه انسانی را معکوس کنیم؟ چگونه این امر ممکن است؟ استروزی و نقوی در مقاله‌ای که سال۲۰۱۲ در مرکز تحقیقات سیاست اقتصادی منتشر شد به این سوال پاسخ می‌دهند. جواب «آیا... » خوشبختانه بله است و جواب «چگونه... »، به شاخص امنیت حقوق مالکیت (IPR) بستگی دارد. آنها نشان می‌دهند که اگرچه مهاجرت به خارج از یک کشور در حال توسعه ممکن است مستقیما منجر به مفهوم شناخته‌شده فرار مغزها شود؛ اما همچنین ممکن است باعث یک اثر رشد و توسعه غیرمستقیم ‌شود که میزان آن به سطح حفاظت از حقوق مالکیت معنوی در کشور مبدأ بستگی دارد.

نتایج نظری پیش‌بینی می‌کند که ظرفیت‌سازی از طریق چارچوب‌های نهادی مطلوب مانند سیستم قوی IPR، گامی حیاتی برای کشورهای در حال توسعه برای بهره‌گیری از مزایای مهاجرت نخبگان است.برای آزمایش پیش‌بینی‌ها، یک تحقیق تجربی بر اساس نمونه‌ای از ۳۵کشور نوظهور و در حال توسعه با داده‌های بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۶ انجام شده است. آنها نوآوری را از طریق تعداد ثبت اختراعات گرفته‌شده از WIPO (سازمان جهانی حقوق مالکیت معنوی) اندازه‌گیری می‌کنند. اختراعات مقیم تعداد اختراعاتی است که در هر کشور توسط اداره ملی ثبت اختراعات محلی به ساکنان آن اعطا می‌شود. شاخص حفاظت از مالکیت معنوی در محدوده حداقل ۱.۰۸ تا حداکثر ۴.۵۴ متغیر است. برای نمونه در سال۲۰۰۶ دو کشور با کمترین درجه حمایت، بنگلادش و ایران (با شاخص کمتر از ۲) بودند؛ درحالی‌که در همان سال مجارستان و بلغارستان دو کشور با بالاترین درجه حمایت (با شاخص بالاتر از ۴.۵) بودند. در همان سال، چین دارای شاخص ۴.۰۸ و هند ۳.۷۶ بود.