اعتراض فعالان زیست محیطی به وعده روحانی برای انتقال آب به سمنان

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی دیده بان ایران ؛ یکی از راه‌های مهم برای غلبه بر این مشکلات آبی، استفاده از آب‌های شور و شیرین کردن آن‌هاست؛ پروژه‌ای که در خلیج فارس اجرا شده اما تا به حال در دریای خزر با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو بوده.

چرا بین شیرین کردن آب خلیج فارس و آب دریای خزر تفاوت وجود دارد؟ مهم‌ترین نکته در ضایعات و اثرات زیست محیطی شیرین کردن آب دریاست. از هر متر مکعبی که آب شور، شیرین می‌شود چیزی نزدیک به 40 درصد آن قابل استفاده است و 60 درصد آن حتی شورتر از قبل می‌شود که باید آن را به شکلی از محدوده خارج کرد.

در نوار ساحلی جنوب کشور مانند بوشهر، بندرعباس، بندر امام، چابهار و... پروژه‌های زیادی از شیرین کردن آب‌های خلیج فارس به خوبی اجرا شده. نکته اینجاست که خلیج فارس به آب‌های آزاد وصل است و بخشی از آب‌های شور باقی مانده از شیرین کردن آب را یا دوباره به دریا باز می‌گردانند یا در منطقه‌ای، نمک‌ها را تخلیه می‌کنند.

چنین روشی اما برای دریای خزر امکان‌پذیر نیست. اولاً به دلیل آنکه دریای خزر به آب‌های آزاد وصل نیست با بازگرداندن آب‌های شور، اوضاع این دریا نامناسب شده و از نظر زیست محیطی با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌شود. دوماً امکان دفن نمک‌ها در منطقه وجود ندارد زیرا برخلاف جنوب کشور، زمین‌های اطراف دریا در شمال کشور همگی حاصل‌خیز است و فعالیت‌های کشاورزی در آن انجام می‌شود.

مشکل دیگر برای شیرین کردن آب دریای خزر، منابع محدود آبی است. با برداشت آب از خلیج فارس مشکل جدی از نظر منابع آبی به وجود نمی‌آید و آب‌های آزاد دوباره این منابع را پر می‌کنند. دریای خزر اما به علت آنکه دریاچه است و به آب‌های آزاد متصل نیست، با محدودیت شدیدی روبه‌رو است و برداشت غیر منطقی آب از آن باعث کم شدن آب این دریای استراتژیک خواهد شد.