بیانیه جمعی از دانشجویان دانشگاه امیر کبیر درباره تجمع اموز دانشجویان این دانشگاه/ «دانشگاه؛ صدای آزادی از ترس و رهایی از نیاز»
دانشگاه در ایران از بدو تاسیس همواره پناهگاه آلام و دردهای مردمان این سرزمین بوده است. در آستانه شصت و پنجمین سالگرد ۱۶ آذر ۱۳۳۲ کماکان امید از خون سه آذر اهورایی می‌جوشد. ما نیز همچون تبار و گذشتگان خود زیستمان را جدا از جامعه‌مان نمی‌بینیم و درد کارگر و معلم و کشاورز و راننده را در خود می‌دانیم. همانا مرام ما آزادی از ترس و رهایی از نیاز است.
به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی دیده بان ایران ؛ جمعی از دانشجویان امیر کبیر در بیانه ای به مناسبت روز دانشجو و همچنین نسبت اتفاقات رخ داده در جریان مراسم امروز این دانشگاه که با حاشیه هایی همراه شد.
متن این بیانیه بدین شرح است:
چهل سال از انقلاب می‌گذرد اما دریغا که قریب به اتفاق مطالبات مردمی این انقلاب هنوز محقق نشده‌اند. گویا انقلابی که مردمی‌ترین و بزرگترین انقلاب نیمه دوم سده بیست بود خواست‌ها٬ آرزوها و امیدهای سازندگانش را فراموش کرده است. در نزدیکی چهلمین سالگرد انقلاب بحرانهای معیشتی٬ اقتصادی٬ اجتماعی٬ محیط زیستی٬ سیاسی و... زندگی ایرانیان را با مخاطرات جدی روبرو کرده است. انقلابی که به نام مستضعفان برپا کردید بیش از همه در حق آنها خلف وعده کرده است. کافیست اندک گوش شنوایی وجود داشته باشد تا صدای تهی‌دستان را از گوشه و کنار ایران بشنود.
کارگران کارخانه‌های صنعتی ایران که قربانیان سیاست‌های اقتصادی خصوصی‌سازی و مالیه گرایی در سه دهه اخیر هستند قامتشان زیر فشار تورم٬ بیکاری٬ موقتی سازی نیروی کار و ... خم شده است. هر وجدانِ آگاهی ندای حق‌طلبی را از هپکوی اراک٬ نیشکر هفت‌تپه٬ فولاد اهواز٬ کشاورزان اصفهان می‌شنود.
مگر می‌شود معلم نان شب نداشته باشد و دانشجو به کلاس درس برود. این روزها معلمان مشق مقاومت می‌کنند و درس آزادگی می‌دهند.
بحران کودکان کار٬ حاشیه‌نشین‌ها٬ بیکاری٬ خیل گسترده زندانیان سیاسی و امنیتی٬ تبعیض‌های قومیتی و جنسیتی و طبقاتی جامعه را به آستانه از هم گسیختگی رسانده است.هنوز هیچ‌مرهمی بر درد زلزله‌زدگان کرمانشاه گذاشته نشده است.
خوزستان که داغ جنگ هشت ساله را در سینه دارد هنوز از بحرانهای گسترده‌ای رنج می‌برد.
هنوز کپرهای سیستان برقرارند و مردمان کردستان و ارومیه نان شب به قیمت رنج کولبری بدست می‌آورند.
دانشگاهیان همراه؛
دانشگاه در ایران از بدو تاسیس همواره پناهگاه آلام و دردهای مردمان این سرزمین بوده است. در آستانه شصت و پنجمین سالگرد ۱۶ آذر ۱۳۳۲ کماکان امید از خون سه آذر اهورایی می‌جوشد. ما نیز همچون تبار و گذشتگان خود زیستمان را جدا از جامعه‌مان نمی‌بینیم و درد کارگر و معلم و کشاورز و راننده را در خود می‌دانیم. همانا مرام ما آزادی از ترس و رهایی از نیاز است.
چهل سال پس از انقلاب اسلامی ٬ فرزندان این انقلاب٬ انقلاب را به پرسش می‌کشند مبادا که انقلاب شکوهمند مردم ایران به دست نااهلان افتاده باشد. ما٬ آزادی خواهان و عدالت‌طلبان بر میثاق خود با گذشتگان از مشروطه تا ملی شدن نفت و از پنجاه و هفت تا هشتاد و هشت ایستاده‌ایم. امید به تغییر را نه از دفنر مدیران اصلاح‌طلبی بروکراتیک مسخ شده در قدرت بلکه از مقاومت توده‌های مردمی جستجو می‌کنیم همان مردمی که به گواه تاریخ چه در سال‌های جنگ با قدرت خارجی و چه در مبارزه با استبداد مقاومت کرده‌اند که همانا مقاومت٬ آفرینش است
