زیارت اربعین؛ رستاخیر نشانه هاست

به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی دیده بان ایران ؛ سید صادق حسینی (روزنامه نگار و فعال رسانه ای ) در خبرآنلاین نوشت؛ راه بسته بود و خودروها در هم پیچیده بودند. ساعت کمی از 9 شب گذشته بود. به مجید گفتم بلند شو که از اینجا باید پیاده روی را شروع کنیم. سوز سرمای بیابان به زانوهایمان می زد و می لرزیدیم. اول پشت دسته ای از لبنانی ها راه رفتیم که نوحه وداع می خواندند. کمی جلوترش با جوانانی از بصره هم قدم شدیم و وقتی سردمان شد، کنار آتش موکب عشایر بنی تمیم نشستیم. چند ده ستونی را طی کرده بودیم که از دور مرتضی درخشان را دیدیم که از کوفه، 2 روز پیش حرکت کرده بود.

صبح که پیاده روی را آغاز کردیم؛ در ایران اربعین بود؛ اما در عراق؛ سیل جمعیت به کربلا روان بود؛ همه می دویدند تا به فردا که اربعین بود برسند. راه کناره که هیچ، راه سواره رو هم پر از مردم بود و ماشین هایی که از نجف به کربلا می رفتند؛ در خط مقابل به کندی حرکت می کردند. با این حال در دشت آن سوی جاده نیز، مردم در راه بودند. میزبانان با صدای بلند می گفتند: هله بالزوار؛ هله بیکم؛ هله بالزوار ابوسجاد؛ هله یا ابطال؛ ماجورین...

صبح که پیاده روی مان را آغاز کردیم؛ غوغایی بود. رستاخیر مردان و زنان و کودکانی بود که بی توجه به اطراف؛ راه شان را می رفتند و ذکرشان را می گفتند. بسیاری با خود پرچم حمل می کردند. پرچم های سبز و قرمز و مشکی: صل الله علیک یا سیدالشهدا؛ لبیک یا حسین؛ السلام علیک یا اباعبدالله؛ یا زهرا؛ یا حیدر؛ یا رسول الله! یا لثارات الحسین! هر کس برای خود علامتی داشت؛ یا پرچم حمل می کرد یا سربند بسته بود و یا گِل به پیشانی و صورت مالیده بود. صبح که پیاده روی را شروع کردیم؛ غوغایی بود و رستاخیری.

پرچم علامت است و نشانه و شاخص. همان طور که عاشورا نشانه و شاخص است برای شناخت حق و باطل. اربعین نیز برای ما علامت و نشانه است. برای همین امام صادق علیه السلام، اربعین را نشانه قرارداد؛ برای این روزها؛ برای همیشه ی تاریخ. زیارت اربعین نشانه است تا نشان دهیم هویت ما چیست؛ علامت است که بگوییم ما حسینی هستیم و این زیارت، عهد و پیمان ابدی ماست. 

در جهانی که نشانه ها ماندگار می شوند، زیارت اربعین حضرت سیدالشهداء؛ رستاخیز نشانه هاست که سراسر دنیا را پر می کند: لبیک یا حسین!