نماینده اهواز: برای حل مشکل آب نیازمند اتخاذ رویکرد نو هستیم
نماینده مردم اهواز در مجلس گفت: برای ساماندهی وضعیت کنونی آب نیازمند بازسازی حکمرانی آب و اتخاذ رویکرد نو و متکی بر استفاده از سرمایه‌های اجتماعی هستیم.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی دیده بان ایران، همایون یوسفی در جلسه علنی امروز (چهارشنبه) مجلس شورای اسلامی در نطق میان دستور با گرامیداشت هفته دولت و شهیدان رجایی و باهنر به تشریح ابعاد بزرگ‌ترین چالش معاصر ایران یعنی کمبود آب به ویژه در استان خوزستان پرداخت.
نایب رییس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس ادامه داد: عمده مساحت فلات ایران شامل مناطق گرم و خشک است و ایران از نظر شاخص‌های ناپایداری محیط زیست در رتبه‌های جهانی قرار دارد. جهت حل مشکل آب، باید توسعه در سایر بخش‌ها همزمان انجام شود و آنچه امروز با آن مواجه هستیم بیشتر عمران نقطه ای است که با توسعه همخوانی ندارد و اصلا مفهوم توسعه را درست درک نکرده‌ایم.
وی افزود: ساختار تصمیم‌گیری مدیریت آب کشور با نگاه از بالا به پایین و بدون دخالت دادن جامعه مدنی و دانشگاه‌ها در فرآیند تصمیم‌گیری انجام می شود و در مدیریت آب تمام ساختارهای قبلی که متکی بر جوامع محلی بود به کنار گذاشته و دولت‌ها فکر کردند با برنامه‌ریزی تحکمی و تمرکز و نگاه از بالا به پایین و با استفاده از پول و فناوری می توانند جوابگوی این توازن باشند. تمرکز بر مدیریت عرضه باعث شد زمان زیاد و غیر قابل جبرانی را برای مدیریت تقاضا از دست بدهیم و برای ساماندهی وضعیت کنونی نیازمند بازسازی حکمرانی آب و اتخاذ رویکرد نو و متکی به استفاده از سرمایه‌های اجتماعی هستیم.
نماینده مردم اهواز در مجلس خاطرنشان کرد: اگر قرار بر جبران غفلت‌های گذشته است ناچاریم نقشه راهی مبتنی بر یک دوره گذر ریاضت آبی را ترسیم کنیم. حاکم بودن تفکر صرفا مهندسی در بخش آب دلیل بحران امروز آب کشور است و بدون اجتماعی کردن مسئله اب نمی‌توان راه‌حل مناسبی پیدا کرد. آب، ترکیب در هم تنیده‌ای از مسائل طبیعی و اجتماعی است که در دهه‌های اخیر با غفلت بسیار عجیب و معناداری در استفاده از حوزه علوم انسانی در مدیریت منابع آب مواجه بوده‌ایم.
یوسفی ادامه داد: در نقطه مقابل شاهد توجه افراطی و کاریکاتورگونه به مسائل حوزه آب با نگاه صرفا مهندسی بوده ایم و امروزه با سیاسی شدن موضوع آب این مشکل پیچیده‌تر شده است و مخالفت جامعه‌شناسان با طرح‌های توسعه اب به مفهوم مخالفت با «توسعه» نیست بلکه مخالفت با «ناپایداری توسعه» است و اجرای این طرح‌ها ممکن است در جامعه ایجاد گسست اجتماعی کند و شرایط به گونه‌ای است که گویا طرح‌های توسعه‌ای سوار بر ما شده‌اند و ما سوار بر تفکرهای توسعه‌ای نشده‌ایم.
