دبیرکل خانه پرستار: ۷۰ هزار پرستار کم داریم/ سالانه ۳ هزار پرستار مهاجرت می‌کنند
کمبود ۷۰ هزارنفری پرستار در کشور زنگ خطر بحرانی است که با سلامت مردم رابطه مستقیم دارد و به مرور زمان جامعه را دچار بحران‌های سختی در حوزه سلامت می‌کند.
به گزارش سایت دیده بان ایران؛ فرسودگی سیستم پرستاری کشور و شرایط اقتصادی سخت آن‌ها نیز شاید در حال حاضر بروز و ظهور جدی نداشته باشد، اما در شرایطی مانند کرونا متوجه ضعف‌های عمیق این حوزه خواهیم شد.
محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار کشور، درباره کمبود پرستار تا ۷۰ هزار نفر گفت: آمار ۷۰ هزار کمبود درست است و حداقل نیاز است ۷۰ هزار کف نیاز کشور برای پرستار است. اینکه چرا کمبود پرستار جبران نمی‌شود دلایل متفاوتی دارد. از آخرین آزمون وزارت بهداشت چند سال می‌گذرد و بهمن ۹۹ نزدیک ۱۲ هزار نفر را به کار گرفتند. یک آزمون هم هفته پیش برگزار کردند که طبق اخبار ما نزدیک ۸ هزار پرستار احتمالا استخدام شدند. دولت با عدم استخدام پرستار و یا پرستار شرکتی که امنیت شغلی ندارد به کمبود پرستار دامن زده است. در تهران ۳ بیمارستان بسیار بزرگ با هزینه بسیار سنگین و بالا افتتاح کردند که خودشان هم به آن ابربیمارستان هوشمند می‌گویند. بیمارستان غدیر، بیمارستان مهدی و بیمارستان حکیم سه بیمارستان تخصصی است که اخیرا افتتاح کرده‌اند. یعنی دولت میلیارد‌ها هزینه می‌کند و بیمارستان‌های شیک می‌سازد، اما پرستار ندارد.
وی درباره افزایش مهاجرت پرستاران بیان کرد: سالانه ده هزار پرستار فارغ التحصیل می‌شوند و چندین هزار پرستار بیکار داریم. یک سری با حقوق کم کار نمی‌کنند. برخی نیز دنبال کار غیرپرستاری می‌روند و یا کار اداری در وزارت بهداشت را جستجو می‌کنند. تعداد زیادی نیز مهاجرت می‌کنند. تعداد پرستاران مهاجر از استخدامی‌های وزارت بهداشت بیشتر است. یعنی سالانه بیش از ۳ هزار پرستار مهاجرت می‌کنند، اما سالانه ۳ هزار پرستار استخدام نمی‌شوند. این افراد با پول دولت درس خوانده اند، تجربه لازم را در طرح کسب می‌کنند، اما در نهایت مهاجرت می‌کنند. ما با بحران پرستاری مواجه شده‌ایم، زیرا جذابیت لازم برای پرستاری وجود ندارد.
شریفی‌مقدم درباره میزان حقوق پرستاران گفت: من از یکی از روسای بیمارستان پرسیدم چقدر حقوق می‌دهید، گفتند طبق قانون کار! یعنی یک پرستار در اورژانس بیمارستان امام کار کند که سه برابر استاندارد به او مریض بدهند به پرستار فشار می‌آِید، اما حقوق کم می‌گیرد. فشار کار سنگین با حقوق کم و کار سخت و امنیت شغلی اندک باعث بی‌انگیزگی در این کار شده است. بی‌توجهی کل مجموعه دولت، شامل وزارت بهداشت، سازمان امور استخدامی کشورو سازمان برنامه این وضعیت را ایجاد کرده است و درکی از سلامت مردم ندارند. نیرو‌های پشتیبانی را زیاد کرده‌اند، اما نیرو‌های پرستاری کم هستند و تناسبی وجود ندارد. دولت می‌گوید پول نداریم اگر پول ندارند باید برای همه نداشته باشند نه اینکه به پزشک خیلی پول بدهند، اما پرستار ۱۲ میلیون حقوق بگیرد. در وزارت بهداشت هم یک طبقه به نام هیات علمی شکل گرفته که به فقط به فکر منافع خود هستند. تعارض منافع در این بین باعث نگاه درجه دو به پرستار و بیمار شده و به همه به عنوان پول نگاه می‌کنند.
