گزارش "دیده بان ایران" از گسترش "خون بازی" در مدارس دخترانه تهران/ دو واحد پاس کردن «خون بازی» در مدارس تهران

دیده بان ایران - نوگل تاجدوزیان: اگر این روزها در خیابان دختران نوجوانی را  دیدید که مچ دست های خراشیده ای دارند و به آن افتخار می کنند تعجب نکنید، آنها تحت تاثیر پدیده‌ای قرار گرفتند که چندسالی است وارد مدارس دخترانه شده ‌است. پدیده‌ای که به مکان و مدرسه و منطقه خاصی از کشور تعلق ندارد بلکه آنقدر این پدیده در بین دانش آموزان رواج پیدا کرده‌ که می توان از آن به عنوان مُد این روزهای مدارس دخترانه نام برد.

رواج پدیده «خون بازی» در بین دختران دبیرستانی به گونه ای مد شده که  دخترها دست‌هایشان را به شکلی که انگار رگشان را زده‌اند خط می‌انداختند و پس از آنکه حسابی از آن خون رفت، جای زخم را پانسمان می‌کنند و حالا برای پُز دادن به هم سن و سالهای خود آماده می شوند.

 در واقع آنها قصد خودکشی ندارند.  آنها فقط میل به دیده شدن دارند و می خواهند بین همکلاسی های خود کم نیاورند به همین دلیل «خون بازی» را امتحان می کنند.

اما این خط خطی‌ها از کجا می‌آید؟ 

برخی کارشناسان معتقدند که این دسته از دانش‌آموزان با اینگونه رفتارها می‌خواهند  اعتراض شان را بیان کنند، اعتراض به وضعیت موجود خود یا اعتراض به والدین.!

ظاهر این ماجرا به این شکل است که فرد بعد از دچار شدن به یک فشار روحی روانی و یا در شرایطی غیر معمول اقدام به ایجاد خط خطی بر روی دست خود می کند که از آنها خون جاری شود. هر چند این دانش آموزان برش های عمیقی بر روی دست های خود نمی کشند اما به هرحال رد این خراش ها تا مدت ها بر روی بدنشان خواهد ماند و به صورت گوشت های اضافه روی دست هایشان؛ تا مدت ها؛ شاید هم  تا آخر عمر خودنمایی می کند. 

نکته جالب تر اینکه با کمی جستجو در فضای مجازی با تصاویری از این دست از دانش آموزان مواجه می شویم که پس از ارتکاب این عمل؛ تصاویر دست ها و بدن خون آلود خود را با افتخار در شبکه های ارتباط جمعی منتشر می کنند.

تا جاییکه با انتشار عکس های خون بازی و علنی شدن این مشکل در جامعه، بروز و شیوع این رفتار تبدیل به یک بیماری مسری در بین دختران دبیرستانی شده است و به قول معروف این روزها عده ای زیادی از دانش آموزان «دست به تیغ» می شوند. 

بیماری خود زنی که در صورت پیشگیری و یا عدم کنترل آن می تواند منجر به خودکشی در فرد شود.

افرادی که خون بازی می کنند بعد از مدتی دچار بروز تیک های عصبی در حرکاتشان می شوند. خون بازها عمدتا" با افت فشار مواجه اند و احتمال ابتلا به برخی بیماری های دیگر از جمله «عفونت» از دیگر مواردی است که برای آنها می تواند خطر ساز باشد.

الهه دختر 15 ساله ای که در یکی از دبیرستان های شرق پایتخت مشغول به تحصیل است در همین رابطه به خبرنگار دیده بان ایران می گوید:

از زمانی که یادم می آید پدر و مادرم با هم جنگ و دعوا داشتند و همیشه با هم قهر بودند، وقتی  10 سالم شد، تصمیم به طلاق گرفتند و بعد از 2 سال از یکدیگر جدا شدند و حالا من با پدرم زندگی میکنم.

او درباره علت رو آوردنش به «خون بازی» می گوید: وقتی مادرم سال گذشته ازدواج کرد بسیار ناراحت  شدم و احساس کردم که دیگر برای مادرم ارزشی ندارم و به من اهمیت نمی دهد. به همین دلیل تصمیم گرفتم اینگونه خودم را آرام کنم.

 آرام هم شدی؟ الهه در پاسخ به این سوال ادامه می دهد:

  راستش نه...

او حتی می گوید که والدینشان  از دیدن جای زخم روی دستهایش تعجبی نکردند و اصلا برایشان اهمیتی هم نداشت.

الهه در ادامه حرفهایش به دیده بان ایران گفت: چند وقت پیش عمه ام ماجرای «خون بازی» را فهمید. خیلی ناراحت شد و دعوایم کرد که دیگر این کار را نکنم.

الهه در پاسخ به این سوال که آیا بازهم حاضری یکبار دیگر «خون بازی» را تجربه کنی گفت:  نه هیچ وقت!! انقدر مچ دست هایم خراشیده است که دیگر جایی برای خط انداختن ندارد.

وی از حک شدن زخم های بدشکل روی دستهایش اظهار پشیمانی می کند و می گوید: «شاید اگر به عقب بر می گشتم راه بهتری را برای نشان دادن اعتراضم انتخاب می کردم.»

سوگند دختر 15 ساله دیگری است که در فاصله چند کیلومتری از مدرسه محل تحصیل الهه درس می خواند. او به خبرنگار دیده بان ایران می گوید هیچ مشکلی در زندگی خود ندارد و تنها برای اینکه جلوی دوستان همکلاسی اش کم نیاورد  به «خون بازی» روی آورده است.

او برای اینکه در مدرسه به دوستانش نشان دهد اگر بخواهد حتی می تواند زخم های عمیق تری بر روی بدنش ایجاد کند چند وقت پیش با تیغ برای خودش النگو (اسمی که خودش روی زخم هایش گذاشته بود) درست کرده و از اینکه این کار را انجام داده اصلا" هم پشیمان نیست.

او در پاسخ به این سوال که آیا والدینت تاکنون متوجه زخم های روی دستت شده اند یا خیر؟! می گوید: 

نه همیشه لباس هایی می پوشم که آستین های بلند داشته باشند تا بتوانم دست هایم را مخفی کنم و زخم هایم مشخص نباشند.

موسوی: حتی اگر این نوع خودزنی ها نوعی بازی در بین نوجوانان باشد، بازی خطرناکی است/ احتمال آمار خودکشی نوجوانان را در آینده ای نه چندان دور افزایش خواهد داشت 

فاطمه موسوی مشاوری است که سال ها در یکی از مدارس دخترانه شرق تهران مشغول به کار است، او در ابتدای گفت و گوی خود با خبرنگار دیده بان ایران تاکید دارد نامی از مدرسه و منطقه محل کارش برده نشود و یک اسم مستعار هم از خودش می گوید تا در گزارش از آن استفاده کنیم. وی در پاسخ به این سوال که در دبیرستان دخترانه تا به حال با پدیده «خون بازی» مواجه شده اید؟! گفت: «دختران نوجوان بسیاری را دیده ام که معمولا ساعد دست های خود را تیغ می زنند. البته آسیب زدن به خود صرفا مختص دختران نوجوان نیست. پسرها نیز چنین رفتارهایی دارند، البته اکثرا برای جلب توجه و دیده شدن در بین همسن و سال های خود دست به چنین اقداماتی می زنند.»

موسوی افزود: «فیلم هایی که از دست های زخمی این دانش آموزان در فضای مجازی منتشر می شود خطر خودکشی نوجوانان در شرایط بحران را بالا می برند و به اعتقاد من باید به مسئولان مدارس و خانواده ها هشدار داده شود که این نوع رفتارها، معمولا یک زنگ خطر است که احتمال آمار خودکشی نوجوانان را در آینده ای نه چندان دور افزایش خواهد داشت.»

این مشاور در ادامه می گوید: «حتی اگر این خودزنی ها نوعی بازی در بین آنها هم باشد، بازی خطرناکی است که خشونت زیادی در آن نهفته است خشونتی که از بستر اجتماعی پدید آمده است.»

وی  تصریح کرد: «زمانی که دانش آموزی جرات می کند که تیغ را به پوست خود نزدیک کند یعنی ترس از خودکشی ندارد به همین دلیل مسئولان مدرسه و خانواده ها باید احساس خطر بیشتری نسبت به رفتارهای بعدی او داشته باشند یعنی به احتمال زیاد آن فرد در آینده ای نزدیک اقدام به خودکشی می کند.»

موسوی  همچنین با اشاره به اینکه این نوع اختلالات در بین دانش آموزان به نوعی آینه رفتارشان در بین خانواده است گفت:  «وضعیت روانی نوجوانان نشانگر وضعیت داخل خانواده های شان است. وقتی خانواده ای نابسامان و پریشان است، طبیعتا فرزندانش هم ‌مضطرب و خشمگین می شوند.»

پور حنیفه: پدیده خود زنی، پدیده نمایشی در بین دختران نوجوان است/ خود زنی ربطی به سیستم آموزش و پرورش ندارد بلکه ریشه در خانواده ها دارد

حوریه  پورحنیفه؛ روانشناس هم در خصوص گرایش نوجوانان به پدیده «خون بازی» به خبرنگار دیده بان می گوید: «شیوع پدیده خود زنی در دخترها و به ویژه در بین دختران حالت نمایشی دارد.»

پور حنیفه با اشاره به نتیجه تحقیقات بعمل آمده در این رابطه خاطر نشان کرد: «تحقیقات به دست آمده از آمار خود زنی دختر نوجوان ربطی به مدارس ندارد و در واقع ریشه اصلی این مسئله به روابط خانوادگی افراد مربوط است.»

وی فرزند پروری از نوع دیکتاتوری و یا سهل انگاری را یکی از عوامل خود زنی در دوران نوجوانی دانست و گفت: «در برخی از خانواده ها؛ والدین  ممیزی ها و سانسورهای بیشماری را برای فرزندانشان قرار می دهند که این نوع محدودیت ها به نوعی باعث می شود تا فرزندان به شکل های مختلف دست به اعتراض بزنند.»

وی افزود: «متاسفانه بسیاری از خانواده ها فکر می کنند که دخترهایشان که به سنین نوجوانی می رسند، دیگر پدرهایشان نباید آنها را نوازش کنند و چهار چوبی را برای روابط پدر و دختر در نظر می گیرند و بسیاری از نوجوانان در این مقطع سنی دچار خلاءهای عاطفی می شوند.»

وی خاطر نشان کرد: «زمانی که دخترهای همسن و سال در کنار هم از مشکلات خانوادگی خود می گویند در نهایت احساس همدردی با همدیگر می کنند و در نهایت همه آنها به خود زنی فکر می کنند و متاسفانه برخی از آنها در نتیجه، این پدیده نمایشی را تنها راه حل تسکین آلام و درد های خود می دانند.»

به گزارش دیده بان ایران؛ پورحنیفه با اشاره به این نکته که به دلیل اینکه خانواده ها فکر می کنند دخترها در سنین نوجوانی نمی توانند از خود  مراقبت کنند و به همین دلیل حس استقلال و قدرت را از آنها می گیرند ادامه داد:  «این دخترها به خاطر اینکه به خانواده های خود ثابت کنند که بزرگ و قدرتمند شده اند و قدرت تصمیم گیری دارند عکس های خود زنی خود را در صفحه هات مجازی منتشر کرده و فکر می کنند با انتشارعکس های خود زنی خود حس «آزادی و قدرت» خود را به رخ دیگران می کشند.»

پورحنیفه  همچنین تاکید کرد: « درست است که این عده از دانش آموزان اکثر اوقات در مدارس  تصمیم می گیرند که دست به این گونه رفتار بزنند اما این مسئله اصلا ربطی به سیستم آموزش و پرورش ندارد و ریشه اصلی این نوع اختلالات روانی در خانواده ها است.»

مشاور مرکز آیین مهر در پایان ضمن ارائه راه حل جهت جلوگیری از بروز این نوع رفتار اظهار داشت: «آموزش و پرورش می تواند به عنوان اهرم کمکی به خانواده ها آگاهی بدهد و مهارت های زندگی را در قالب مشکلات دختران نوجوان به خانواده ها گوشزد کند. آنها می توانند با برگزاری جلسه های مشاوره برای والدین در مدارس و الزامی کردن حضور آنها در این جلسات معضلات و آسیب های جدی دانش آموزان را برای والدین بازگو و راهکارهای مقابله با پدیده خود زنی را در بین خانواده ها مطرح کنند.»