واکنش دو نماینده استان به خبر کولبری دانش آموزان در استان سیستان و بلوچستان/ مالکی: نمی‌شود اتفاقی که در یک گوشه افتاده را به کل استان تعمیم داد!/ شهریاری: چه چیز این قضیه را پیگیری کنم؟/ فقر مردم استان سیستان و بلوچستان موضوع تازه ای نیست
مطابق اصل سی‌ام قانون‌اساسی، «دولت موظف است وسایل آموزش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد» براساس پیمان جهانی حقوق کودک که جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۷۲ به آن پیوسته است آموزش از حقوق ابتدایی کودکان است و دولت‌ها موظف به تامین آن هستند.
دیده بان ایران- «کولبران» به افرادی گفته می‌شود که برای امرار معاش مجبور به حمل اجناس در نقطه صفر مرزی هستند. کیسه‌ها و کارتن‌های کوچک و بزرگ از مسیرهای پر پیچ و خم و صعب‌العبور بر دوش حمل می‌کنند تا در نهایت سودی اندک نصیب آن‌ها شود. شغل دردناکی که دیگر مختص به مناطق کرد نشین و یا غرب کشور نیست و به سایر نقاط کشور سرایت کرده است.
خبرگزاری ایسنا آبان ماه گذشته با انتشار گزارشی در خصوص هزینه ای که کولبران در برابر حمل کالا از صاحبان کالا دریافت می کنند از قول یک کولبر خبر داده بود که "صاحبان کالاهای لوازم خانگی قاچاق، برای واردات محصولات خود با کولبرانی که خارج از رویه قانونی فعال هستند، هماهنگ می‌کنند و به ازای واردات هر کالا در یک روز کامل و با خطرات جانی بسیار، فقط ۴۰۰ هزار تومان دریافت می‌کنند."
پاییز سال 98 بود که مرگ برادران خسروی بر اثر سرما توجه رسانه‌ها را به مساله کولبری در سنین پایین به خود جلب کرد. امری که بیش از هر چیز گویای فراگیر شدن شغل کولبری است که دیگر سن و سال نمی‌شناسد. عمومیت یافتن این ارتزاق به سبب وضعیت بد اقتصادی حاکم بر کشور دانسته می‌شود. وضعیتی که سبب شده کودک خود آستین بالازده و به کمک وضعیت معیشت خانواده بشتابد.
27 دی‌ماه 1400 رسانه ها گزارشی منتشر کردند مبنی بر این‌که طی 10 روز اخیر، 9 کولبر که از معابر غیررسمی در استان‌های آذربایجان‌غربی، کردستان و کرمانشاه تردد کرده‌اند، به‌دلیل انفجار مین، شلیک مرزبانی و وقوع کولاک و بهمن در نوار مرزی جان خود را از دست داده اند، حوادث تلخی که تاکنون هیچکدام از مسئولان واکنش و پاسخی نسبت به این افراد نشان ندادند!
اما نکته حائز اهمیت در این بین رواج «کولبری» در سایر نقاط مرزی کشور طی سال های اخیر و با وخیم شدن اوضاع اقتصادی کشور است. به طوریکه اخیراً اخبار و گزارشات فراوانی از کولبری مردم و کودکان زاهدانی هم به گوش می‌رسد.
پس از انتشار اخبار کولبری در استان سیستان و بلوچستان، «ماندانا زنگنه» معاون هماهنگی امور اقتصادی استاندار سیستان و بلوچستان در 26 مهرماه 1400 به همشهری آنلاین گفته است که «کارت کولبری فقط به افراد بالای 18 سال داده می‌شود» این در حالی است که «محمود ریگی» مدیر یکی از مدارس زاهدان درباره کولبری کودکان زاهدانی پس از وقت مدرسه به خبرگزاری کار ایران گفت: «بیشتر بچه‌ها از درس و مدرسه فرار می‌کنند. اغلب آن‌ها به سمت مرز و کارهایی که آنطرف می‌توانند انجام بدهند می‌روند. تقریبا دانش آموزان ما مجبورند کار کنند زیرا وضعیت مالی خوبی ندارند و بعد از مدرسه به سمت مرز می‌روند و کولبری می‌کنند.»
اظهارات تاسف برانگیزی که متاسفانه به نظر می رسد دیگر احساسات مسئولی را جریحه دار نمی کند. اما با این وجود این سوال در بین کاربران شبکه های اجتماعی مطرح می شود که چرا با وجود شعارهای دهن پر کنی که هر روزه مجلس و دولت انقلابی می‌دهند، کودکان ما در سراسر کشور مجبور به کار و «کولبری» شده‌اند؟!
آن هم در حالیکه مطابق اصل سی‌ام قانون‌اساسی، «دولت موظف است وسایل آموزش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد» براساس پیمان جهانی حقوق کودک که جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۷۲ به آن پیوسته است آموزش از حقوق ابتدایی کودکان است و دولت‌ها موظف به تامین آن هستند.
خبرنگار دیده‌بان ایران در رابطه با همین مسئله از نماینده‌های استان سیستان و بلوچستان پیگیر این موضوع شده است که متاسفانه برخی از آنان پاسخگو نبوده و برخی دیگر هم پاسخ در خوری ندادند.
فداحسین مالکی: بروید پرس‌‍وجو کنید که اصلا مسئله کولبری کودکان زاهدانی صحت دارد یا خیر! / نمی‌شود یک اتفاقی که در یک گوشه افتاده به کل کشور و استان تعمیم داد!
فداحسین مالکی، نماینده مردم زهدان در پاسخ به سوال خبرنگار دیده‌بان ایران مبنی بر این‌که آیا شما مسئله کولبری کودکان زاهدانی را پیگیری کرده اید یا خیر، اظهار کرد: «شما بروید پرس و جو کنید ببینید اصلاً این قضیه صحت دارد یا خیر. یک اتفاق ممکن است در یک گوشه ای از استان بیفتد این‌که دلیل نمی‌شود آن را به کل استان یا کشور بسط داد! اول بروید از آموزش و پرورش استان این قضیه را پیگیری کنید، ببینید در کدام بخش استان چنین اتفاقی افتاده است. اگرچنین قضیه‌ای وجود داشته باشد، قطعاً قابل پیگیری است.»
البته این نماینده مجلس در واکنش به این خبر که محمود ریگی، مدیر یکی از مدارس زاهدان این خبر را اعلام کرده (کولبری دانش آموزان) و شما به عنوان نماینده ملزم به پیگیری این مسئله هستید، گوشی را قطع کرده و پس از آن پاسخگوی تماس‌های بیشمار خبرنگار را نداد.
حسینعلی شهریاری: فقر و مشکلات اقتصادی درسیستان وبلوچستان موضوع تازه‌ای نیست! / چه چیز قضیه کولبر کودکان زهدانی را پیگیری کنم؟!
در ادامه پیگیری خبرنگار دیده بان ایران، در رابطه با کولبری کودکان زاهدانی حسینعلی شهریاری، دیگر نماینده مردم زاهدان در مجلس شورای اسلامی در رابطه با انتشار گزارشی مبنی بر کولبری کودکان زاهدانی مبنی بر این‌که آیا شما به‌عنوان نماینده این مردم و دانش آموزان این قضیه را پیگیری کرده اید یا خیر پاسخ داد: «نه!» و در ادامه گفت:« قضیه کولبری کودکان را تازه از شما می‌شنوم!»
او در ادامه و در پاسخ این سوال که آیا نمی‌خواهید این قضیه را پیگیری کنید؟ پاسخ می‌دهد: « چه چیز این قضیه را پیگیری کنم؟ در استان سیستان و بلوچستان مشکل اقتصادی جدی و فقر وجود دارد. این چیز تازه‌ای نیست.»
شهریاری در پاسخ به این سوال که شما برای حل این بحران در نظر ندارید که کاری برای مردم زاهدان انجام دهید، به چند جمله اکتفا کرده و می‌گوید: «خیلی ممنون؛ این مسئله را پیگیری خواهیم کرد!»
متاسفانه حسینعلی شهریاری، نماینده مردم زاهدان هم سوالات بعدی خبرنگار را مبنی بر که اقدام بعدی شما برای حل این مسئله چیست را بی پاسخ گذاشته و تاکید می کند که «نماینده کاری نمی‌تواند انجام دهد، بنده فقط می‌توانم مسائل و مشکلات را به مسئولین دولتی منتقل کنم.»
بی‌توجهی به آن چه «سیاست‌های فقرزادیی» نامیده می‌شود تفکری است که سال‌ها مردمان مناطق مرزی را در آرزوی داشتن اقتصادی شکوفا و شغلی پایدار نگه داشته و «ساماندهی کولبران» را به رویایی دور از دست بدل کرده است. امری که براساس اصل ۴۳ قانون اساسی از حقوق اولیه شهروندان محسوب می‌شود و داشتن آن باعث حفظ سلامت و امنیت خاطر ساکنان این منطقه می‌شود و البته بی‌تفاوتی به آن همچنان کولبری را تنها امر ممکن برای بقا می‌داند و باعث می‌شود تا کودکان نیز به دامان آن بغلتند.
اما نکته قابل توجه در این بین واکنش و پیگیری نمایندگانی است که تنها در ایام انتخابات با شعارهای اغواکننده برای جمع‌آوری رای و راه یافتن به «خانه ملت» به این مناطق سفر می کنند. اما پس از شکست و یا پیروزی در انتخابات دیگر خبری از حضورشان در این مناطق نیست و همانطوریکه در بالا به آن اشاره شد هیچ نسخه ای برای حل مشکلات مردم حوزه انتخابیه خود ندارند جز سردادن شعارهایی که گاهی اوقات حتی از بیان آن در صحن مجلس شورای اسلامی هم خودداری می کنند.
گزارش: گروه اجتماعی سایت دیده‌بان ایران
