پدر یکی از جانباختگان سرنگونی هواپیمای اوکراینی: از روند رسیدگی به پرونده راضی نیستم/ چرا ما نباید از هویت متهمان آگاه باشیم
جمشید رحمانی‌فرد، پدر نسیم رحمانی‌فرد از جانباختگان سرنگونی هواپیمای اوکراینی گفت: من به شخصه از روند رسیدگی به پرونده راضی نیستم و به فرایند کارشناسی انجام شده انتقاد دارم، چراکه معتقدم با توجه به اینکه نیرو‌های مسلح به‌عنوان یکی از طرف‌های درگیر در پرونده مطرح است، نباید به‌عنوان مأمور تحقیق انتخاب می‌شد و کارشناسان بی‌طرف باید کارشناسی‌های لازم را انجام می‌دادند.
به گزارش دیده بان ایران؛ همشهری به نقل از پدر یکی از جانباختگان سرنگونی هواپیمای اوکراینی نوشته: حدود ۲۲ ماه از این حادثه دردناک گذشته است، اما هیچ‌کس سراغی از ما نگرفت. از سران قوا انتظار داشتیم حداقل سراغی از ما بگیرند و در دیدار با ما حرف‌های خانواده‌های داغدار را بشنوند، اما این موضوع تاکنون محقق نشده‌است.
درچنین شرایطی، اما خانواده‌ها مطالبات و خواسته‌هایی از مسئولان دارند که شفاف‌سازی پیرامون نحوه رسیدگی به پرونده و البته زوایای مختلف سانحه از مهم‌ترین آن‌ها به‌شمار می‌رود؛ موضوعی که جمشید رحمانی‌فرد، پدر نسیم رحمانی‌فرد از جانباختگان این سانحه برآن تأکید می‌کند و معتقد است که مسئولان باید به سؤال‌ها و ابهام‌های به‌وجود آمده برای خانواده‌ها جواب‌های روشن و قانع‌کننده‌ای بدهند. این گفتگو را در ادامه می‌خوانید.
روند رسیدگی به پرونده سقوط هواپیمای اوکراینی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
من به شخصه از روند رسیدگی به پرونده راضی نیستم و به فرایند کارشناسی انجام شده انتقاد دارم، چراکه معتقدم با توجه به اینکه نیرو‌های مسلح به‌عنوان یکی از طرف‌های درگیر در پرونده مطرح است، نباید به‌عنوان مأمور تحقیق انتخاب می‌شد و کارشناسان بی‌طرف باید کارشناسی‌های لازم را انجام می‌دادند. وقتی نهادی در پرونده‌ای دخیل است، کارشناسی فنی پیرامون موضوع نباید به آن‌ها سپرده شود و کارشناسان مستقل باید این کار را انجام دهند.
انتقاد دیگر این است که نظر کارشناسی به وکلای ما ابلاغ نشده‌است و این موضوع اطلاع از ابعاد مختلف پرونده را مختل می‌کند. ازسوی دیگر ما هویت متهمان را نمی‌دانیم. گذشته از این‌ها خانواده‌های داغدار ابهام‌هایی درباره حادثه دارند که مسئولان باید به آن‌ها پاسخ بدهند.
چه ابهام‌هایی؟
ابتدا باید به این موضوع تأکید کنم که من فردی جناحی و سیاسی نیستم و فقط به‌دنبال دادخواهی هستم و از مسئولان انتظار دارم عدالت را اجرا کنند. یکی از ابهام‌ها این است که مسئولان دولتی مربوط باید پاسخ دهند که چرا پس‌از حمله موشکی به پایگاه عین‌الاسد عراق، پرواز‌ها در آسمان ایران متوقف نشد؟ این موضوع از ابتدایی‌ترین پروتکل‌های فنی و پروازی است که در چنین مواقعی باید رعایت شود.
سؤال دیگر این است که چرا سامانه پدافند سیار در منطقه فرودگاه مسافری مستقر می‌شود و اتفاقاً شلیک هم می‌کند؟ مسئولان پاسخ دهند که هواپیما اینقدر سنگین بوده‌است که براساس اطلاعات موجود حدود ۸۲ چمدان بار زده نشده‌است؟ سؤالاتی از این دست ذهن خانواده‌ها را مشغول کرده‌است و در انتظار ارائه پاسخ‌های مستدل هستند.
تاکنون اقدامی برای رفع چنین ابهام‌هایی انجام شده‌است؟
متأسفانه تاکنون پاسخ قانع‌کننده‌ای برای این سؤال‌ها به ما داده نشده‌است. حدود ۲۲ ماه از این حادثه دردناک گذشته است، اما هیچ‌کس سراغی از ما نگرفت. از سران قوا انتظار داشتیم حداقل سراغی از ما بگیرند و در دیدار با ما حرف‌های خانواده‌های داغدار را بشنوند، اما این موضوع تاکنون محقق نشده‌است.
در مقطعی از طریق دفتر رئیس‌جمهوری وقت، آقای روحانی، برای ما وقت ملاقاتی تعیین کردند، اما در روز موعود تلفنی اطلاع دادند این دیدار لغو شده‌است و دلیل آن را نیز همه‌گیری ویروس کرونا اعلام کردند که این بهانه ازنظر ما پذیرفته نیست. انتقاد ما این است که کسی حاضر نشد حرف‌های ما را رودررو بشنود و به سؤالات‌مان پاسخ دهد. از رسانه‌ها نیز انتقاد داریم.
درباره این پرونده چه انتقاد‌هایی را به عملکرد رسانه‌ها وارد می‌دانید؟
متأسفانه رسانه‌ها هیچ مجالی برای شنیدن حرف‌های ما اختصاص نمی‌دهند. چرا باید اینگونه باشد و مطالبات و انتقاد‌های ما انعکاسی در رسانه‌ها نداشته باشد؟ بار‌ها درباره این حادثه مطالب و گزارش‌های مختلفی از طریق رسانه‌های مختلف منتشر شده‌است، اما صدای ما کمتر شنیده شده‌است.
با توجه به برگزاری دادگاه رسیدگی به این پرونده چه مطالبه مشخصی از دستگاه قضایی کشور دارید؟
از مسئولان قضایی کشور انتظار دارم که به‌دنبال کشف حقیقت و اجرای عدالت باشند. معتقدم که دادخواهی ما باید به اجرای واقعی عدالت منجر شود تا بلکه مرهمی باشد بر زخم دل خانواده‌های داغدار که روز‌های سختی را پشت‌سر می‌گذارند. تاکنون یکی‌دو نفر از مادران جانباختگان این حادثه از دنیا رفته‌اند و نتوانسته‌اند داغ فرزندان خود را تحمل کنند. سایه آن حادثه شوم همچنان برسر خانواده ما سنگینی می‌کند و کابوس آن شب، همچنان همراه من و همسرم است و ما را رها نمی‌کند. بار‌ها پیش آمده که با خود گفته‌ایم ای‌کاش آن حادثه به‌دلیل نقص فنی رخ می‌داد و صد‌ها ای‌کاش دیگر.
درباره فضاسازی‌های سیاسی که پیرامون این حادثه در خارج از کشور به‌وجود آمده چه نظری دارید؟
ابتدا باید براین نکته تأکید کنم که ما مردم این مملکت هستیم و نسل در نسل برای آبادانی و سرافرازی آن خون داده‌ایم و رنج کشیده‌ایم، ما برای کشورمان جنگیده‌ایم و سیاسی و جناحی نیستیم، فقط می‌خواهیم دراین پرونده دادخواهی عادلانه صورت گیرد و همه متهمان پای میز محاکمه بیایند.
با رفتار برخی کشور‌ها کاری ندارم، اما معتقدم برخی از خانواده‌هایی که در خارج از کشور پرونده را پیگیری می‌کنند، به‌دنبال فضاسازی سیاسی نیستند و آن‌ها نیز به‌دنبال دادخواهی هستند. برخی از آن‌ها در داخل کشور حضور داشتند، اما وقتی با برخی بی‌توجهی‌ها مواجه شدند، گذاشتند و رفتند. باید بپذیریم که اگر کسی دراین قضیه حرفی می‌زند ازسر درد است؛ آنان عزادارند و عزیز از دست داده‌اند. رفتار برخی مسئولان سبب سرخوردگی آنان شد. نکته مهم این است که همه به‌دنبال حقیقت هستیم.
