گزارشی از مراسم تشییع پیکر جوان ۲۳ ساله ای که شش بار قصاص شد، یکبار اعدام/ آرمان عبدالعالی به خاک سپرده شد

«ما برای کّشتن فردی اصرار نداریم.»

به گزارش دیده بان ایران؛ این جمله ای بود که دو سال قبل محمود کیخا، یکی از قضاتی که برای آرمان عبدالعالی ، به اتهام قتل غزاله شکور حکم قصاص صادر کرده بود در سال 98 به اتفاق یکی دیگر از قضات پرونده یعنی دکتر متین راسخ از نظرشان برگشتند و اعلام کردند که پرونده قتل مبهم غزاله شکور مجدداً باید مورد بررسی قرار بگیرد. اما تقدیر در صبح روز چهارشنبه سوم آذر به گونه دیگری رقم خورد و او که در 17 سالگی مرتکب قتل شده بود در حالیکه برای هفتمین بار پای چوبه دار حاضر می شد، اعدام شد.

کامیار عبدالعالی، پدر آرمان اما این بار برخلاف نظر آقای کیخا اعتقاد داشت که «...برای اعدام آرمان اصرار داشتند»

آقای «کیخا» با تاکید بر روی این نکته که «من تا به حال هیچ وقت اعلام اشتباه نسبت به رای خودم نکردم این اولین بار است.» گفته بود: در حکم قصاصی که برای آرمان صادر کردم تردید دارم.  دکتر متین راسخ هم با بنده هم نظر است و نامه را امضا کرد که با این اسناد دچار تردید جدید شده‌ایم و این پرونده مستلزم رسیدگی قضایی است. یعنی یک فرآیند جدید را باید طی کند.

اما پدر آرمان یک روز پس از اجرای حکم اعدام مقابل غسالخانه بهشت زهرا در حالیکه صدایش به سختی گلویش خارج می شد به حاضران در مراسم تشییع آرمان گفت که فرزندم را به قتل رساندند.

او خطاب به افرادی که خودشان را برای شرکت در مراسم تشییع جنازه آرمان به بهشت زهرا رسانده بودند با اشاره بر آنچه طی ساعات اولیه روز اعدام -چهارشنبه سوم آذر- به او و همسرش گذشته می گوید: ساعت یک شب از زندان با من تماس گرفتند که خودتان را سریع به زندان رجایی شهر برسانید. این در حالی بود که آرمان را غروب سه شنبه از قرنطینه به بند منتقل کرده بودند و تقریباً همه ما به این نتیجه رسیده بودیم که اجرای حکم متوقف شده است. اما غافل از اینکه آرمان در حال سپری کردن آخرین ساعت زندگی اش است.

کامیار عبدالعالی به اینجای روایت صبح چهارشنبه که می رسد مانند کسی که زخمش سرباز کرده باشد فریاد می زند که نام آرمان در لیست اعدامی های صبح چهارشنبه نبود. «به اتاق آقای شهریاری که رسیدیم به من گفت نترس حکم اجرا نمی شود این جلسه برای صلح و سازش است. آرمان می رود پایین و برمی گردد.» اما پسرم رفت که رفت..

پدر آرمان در حالیکه همسرش به او تکیه کرده می گوید به ما نگفتند این آخرین دیدار ماست من حتی برای اینکه مادر غزاله دلش به رحم بیاید در همان آخرین دیدار یک سیلی به آرمان زدم و گفتم به پای خانواده شکور بیفت که افتاد. من خودم با دست های خودم آرمان را تا پای چوبه اعدام بدرقه کردم در حالیکه وقتی آرمان می رفت هر چند لحظه به من  مادرش نگاه می کرد. پسرم فهمیده بود این راهی که می رود بازگشتی به دنبال ندارد اما ما متاسفانه فکر می کردیم که آرمان اعدام نمی شود.»

اما ماجرا از این قرار است که اعدام آرمان عبدالعالی در حالی انجام شد که نه تنها نام او در لیست اعدامی ها نبود بلکه عصر روز قبل به او و پدرش اطلاع داده بودند که حکم اجرا نمی شود. اما غروب سه شنبه باردیگر آرمان به قرنطینه زندان منتقل می شود تا صبح روز چهارشنبه را برای آخرین بار تجربه کند.

این در حالی است که طبق بند «ح» ماده ۴۳ آیین‌نامه اجرای احکام کیفری، قاضی اجرای احکام مکلف است حداقل ۴۸ ساعت پیش از اجرای حکم، مراتب را به وکیل محکوم جهت حضور در محل اجرا اطلاع دهد.

محمدحسین شاملو فردی که چند سال وکالت آرمان در این پرونده را برعهده داشت و سابقه بازپرس ویژه قتل را در کارنامه خود دارد یکی از کسانی بود که با شرکت در مراسم تشییع پیکر آرمان درباره اجرای این حکم می گوید: من دلیل این همه عجله برای اجرای حکم را نفهمیدم. آرمان به قتل رسید. به عنوان کسی که پرونده های زیادی در مقوله قتل را بررسی و پیگیری کرده ام می گویم این پرونده نقص  های فراوانی داشت و حکم آرمان نباید اجرا می شد.

او همچنین به پدر آرمان می گوید: شما باید بنیاد آرمان را به عنوان نماد قتل افراد زیر 18 سال تاسیس کنید تا آرمان بشود نماد منع اجرای حکم اعدام برای کسانی که زیر 18 سال مرتکب قتل شده و اعدام می شوند.

بنیاد آرمان همان چیزی است که کامیار عبدالعالی هم  در ادامه بر روی تاسیس آن تاکید می کند.

«آرمان دوست داشت درس بخواند و تخصص بگیرد تا به مردم کمک کند. او دوست داشت به هموطنان خودش خدمت کند. اصلاً به امید رسیدن به همین آرزو بود که در زندان فوق لیسانس گرفت. اما خانوده شکور می گفتند چون درس خوانده پس از کرده خودش پشیمان نیست و باید اعدام شود. پسرم نماد مظلومیت است.»

«احمد» فردی که مددکار زندان رجایی شهر کرج بوده و پدر آرمان او را برادر بزرگ آرمان در زندان معرفی می کند درباره رفتار آرمان در زندان می گوید: طی این هشت سال ما هیچ رفتار ناشایستی از آرمان مشاهده نکردیم. او در زندان فقط و فقط درس می خواند و ورزش میکرد به امید روزی که آزاد شود.

سیدجواد هاشمی، بازیگر شناخته شده سینما و تلویزیون دیگر فرد حاضر در مراسم تشییع آرمان عبدالعالی درباره دلیل حضورش در بهشت زهرا می گوید: «من امروز به مراسم تشییع جنازه آرمان نیامده ام، در مراسم دفن عاطفه حاضر شده ام. دو روز قبل یکساعت و نیم با خانواده شکور تلفنی صحبت کردم اما از تصمیمی که گرفته بودند کوتاه نیامدند. من دلیل این همه کینه خانم شکور نسبت به آرمان را نمی فهمم.»

مطلبی که یکی از همکاران دکتر کامیار عبدالعالی آنرا ناشی از جایگاه خانوادگی دو خانواده می داند و می گوید به نظر می رسد مشکل جایگاه اجتماعی خانواده عبدالعالی بود نه قتل غزاله توسط آرمان.

ساعت 14 عصر روز پنج شنبه چهارم آذر 1400 در قطعه هفتاد بهشت زهرا پدری کفن پوش فرزندش را در گور کرد و پرونده او بسته شد که حرف و حدیث ها پیرامون آن به نظر می رسد که به این زودی تمام نخواهد شد.

اما نکته حائز اهمیتی که توجه برخی فعلان اجتماعی را به خودش جلب کرده حجم قابل توجه حامیان اعدام آرمان در شبکه های اجتماعی بود که اتفاقاً مورد استناد ناهید شکور-مادر غزاله- هم قرار گرفته و او در یکی از جلسات صلح و سازش مدعی شده بود «مردم از من اعدام می خواهند.»

خشم ترسناکی که در صورت عدم کنترل آن توسط حاکمان می تواند عواقب خطرناکی را به دنبال داشته باشد.

منبع: دیده بان ایران