شهردار تهران در دوره اصلاحات : در تهران کسی هست که ۲ هزار سند آپارتمان دارد

به گزارش دیده بدان ایران؛ محمد حسن ملک مدنی، شهردار اسبق تهران با انتشار یادداشتی تحت عنوان «امکان سنجی ساخت میلیونی مسکن در دولت رئیسی» در خصوص وعده دولت ابراهیم رئیسی درباره ساخت سالانه یک میلیون مسکن نوشت:

قیمت زمین در شمال تهران طی چهار دهه بیش از ۶۰ هزار برابر شده است و با وجود شهرفروشی و تخریب چهره شهر با ساختمان‌سازی که مشکلات زیست محیطی نیز برای شهر ایجاد کرد، همچنان مشکل مسکن حل نشده است.

 عجیب است که قیمت زمین ۲۵۰۰ سال طول کشید تا در منطقه‌ای مثل نیاوران به دو هزار تومان برسد اما در طول چهار دهه این قیمت بیش از شصت هزار برابر شده است.

در سال ۸۰ که من شهردار تهران بود، قیمت مسکن در نقاط مرغوب تهران محدوده هفتصد هزار تومان بود اما بینید که قیمت‌ها در این دو دهه چقدر عجیب و غریب افزایش داشته است.

در کشورهای پیشرفته همه اطلاعات شهروندان در شهرداری ها ثبت شده است و شهرداری می‌داند ساکنان هر منطقه شغل دارند یا ندارند و در چه وضعیتی هستند. حکومت‌ها چهار وظیفه اصلی دارند ، تامین بهداشت و درمان، آموزش و پرورش، مسکن و اشتغال .

این بدان معناست که اگر دولتی نتواند اشتغال لازم را ایجاد کند ضروری است که حقوق بیکاری بدهد. حالا در این وضعیت ما با نبود آمار و مبهم بودن وضعیت در بسیاری بخش ها روبرو هستیم.

نزدیک به بیست و دو میلیون خانوار در ایران زندگی می‌کنند ، حال بررسی کنیم از این تعداد چند درصد خانه ندارند، ما در ایران کمتر با مشکل بیابان نشینی و چادرنشینی و ... روبرو هستیم. نمی‌گویم نداریم اما درصد کمی از خانوارهای ما درگیر این بحران هستند و در نتیجه ما باید بر همین مبنا برنامه‌ریزی کنیم .

می‌بینید کسانی که مالک خانه نیستند، در منازل استیجاری زندگی می‎کنند و عده ای نیز مسکن نامناسب دارند و باید برایشان فکری کرد. در نتیجه راه حل معضل مسکن در ایران از بهبود وضعیت رابطه مالک و مستاجری و برنامه ریزی برای نوسازی و مرمت و بهسازی واحدهای مسکونی نامناسب می‎گذرد.

بنیاد مسکن، کمیته امداد، بهزیستی، بنیاد شهید، بنیاد مستضعفان و نهادهای حمایتی از این دست باید اموالشان را کنار هم بگذارند تا مردم خانه دار شوند. دولت به هیچ وجه نمی تواند سازنده مسکن باشد و برای برنامه ریزی در این بخش لازم است شهرداری ها وارد عمل شوند.

چرا کالای مورد نیاز خانوار تبدیل به کالای سرمایه‌ای شده است؟ طبیعی است برای رفع این مشکل باید سیاست‎های اقتصادی تغییر کند، چرا باید شهرها به محلی برای خانه‌های خالی تبدیل شوند؟ در همین تهران کسی هست که ۲ هزار سند آپارتمان در دست دارد، طبیعی است با تغییر سیاست اقتصادی باید بخش مهمی از مشکل رابرطرف کرد.

از سوی دیگر مساله مهم این است که تا ندانیم چه کسی در کدام نقطه به مسکن نیاز دارد، نباید دست به عمل بزنیم. سیاست ما همواره توسعه شهرهای بزرگ بوده که در عمل تشدید کننده مشکلات است.

می‌بینیم با اجرای همین سیاست‌ها بافت‌های اجتماعی شهرهای سنتی دگرگون شده ، در یزد با سیاست‌های مسکن‌سازی، دگرگونی عجیبی ایجاد کرده است و محلاتی ساخته شده که ساکنانش اصلا یزدی نیستند، آیا درست است آب از زاینده‌رود بیاوریم و پمپاژ می کنیم تا هفت طبقه بالا برود و سیفون توالت را پر کند؟

اگر اطلاعات آماری در هر شهر و روستا از متقاضیان مسکن وجود داشته باشد، بخش مهمی از مشکلات حل خواهد شد. برای مشکل مسکن باید هم راه حل محلی و هم سیاست‌های کلی و کلان داشته باشیم.در غیر این صورت با این روند شهرهای بزرگ باز هم بیشتر پر از خانه خالی می‌شوند و خرید آن نیز آرزوی دست نیافتنی باقی خواهد ماند.

متاسفانه فناوری مدرن ساخت و ساز وارد کشور نشده است.به عنوان مثال در پردیس یکی دو شرکت ترکیه‌ای آمدند اما آنها هم کارشان نیمه تمام رها شده است در حالی که امروز یک هتل ۵ ستاره ظرف ۱۵ روز ساخته می شود.

بیست سال پیش یک شرکت اتریشی دو هزار متر ساختمان مدرن را ظرف بیست روز توسط ۱۰ نفر ساخت اما شرکت‌های ساختمانی که زمانی مرغوبترین خانه‌های ایران را می‌ساختند تعطیل شدند و در غیاب شرکت اکباتان و آتی‌ساز و ... به تعداد پلاک‌ها، بساز بفروش ساخته‌ایم.