آقای پزشکیان! شما به عنوان فرمانده وسط میدان هستید، اما افسران شما در خانه نشسته اند/ تقصیر بزرگ دولت شما، نداشتن شجاعت و خلاقیت است
نقص بزرگ دولت پرشکیان، نبود شجاعت و خلاقیت است. اغلب همکاران او در محدود تکالیف خود ایده تازه‌ای برای مقابله با بحران‌ها خلق نمی‌کنند؛ فقط به روزمرگی بی‌ثمر و تکرارهای ملال‌آور کارهای کلیشه‌ای مشغول هستند. این رویه کمترین کمکی به کاهش بحران‌ها نکرده و ناامیدی می‌آفریند.
به گزارش سایت دیده‌بان ایران؛ دولت، محدود در یک نفر به نام رئیس‌جمهور نیست. سازمان عظیم و پرخرجی مثل معاونت‌ها، سازمان برنامه و بودجه، وزارتخانه‌ها، سازمان‌های وابسته به دولت، شرکت‌های دولتی و... وجود دارد که قانونا هر یک تکالیفی دارند. قرار نبوده و نیست که رئیس‌جمهور همه کارها را شخصا انجام دهد. در یک تقسیم کار قانونی، قوانین فراوان و عرف‌های مختلف هر وزارتخانه را مسئول بخشی از امور مملکت کرده‌اند.
ایده‌ها و طرح‌ها باید توسط معاونت حقوقی و سازمان برنامه و وزارتخانه‌ها و دستگاه‌های دیگر به جریان بیفتد.
نقص بزرگ دولت پزشکیان، نبود شجاعت و خلاقیت است. اغلب همکاران او در محدود تکالیف خود ایده تازه‌ای برای مقابله با بحران‌ها خلق نمی‌کنند؛ فقط به روزمرگی بی‌ثمر و تکرارهای ملال‌آور کارهای کلیشه‌ای مشغول هستند. این رویه کمترین کمکی به کاهش بحران‌ها نکرده و ناامیدی می‌آفریند.
نه اینکه انتقادی به شخص آقای پزشکیان وارد نیست. اگرچه نظام گزینشی دست او را در انتخاب همکاران بسته است، اما شاید ایشان هنوز در قامت رئیس‌جمهوری ظاهر نشده که با تلاش گسترده شخصیت‌های معتبر سیاسی و مدنی و جلب آرای امیدوارانه ملت انتخاب شده است. ولی انتقادها به ایشان کم‌کاری‌های نابخشودنی و غیرمسئولانه سازمان عمومی دولت را توجیه نمی‌کند. حکایت اعضای ارشد دولت و رئیس‌جمهور، قصه لشکری است که افسرانش در خانه نشسته‌اند و فرماندهانش با چند سرباز داوطلب به تنهایی به میدان رفته‌اند.
تکلیف معاونان، وزرا و دیگر همکاران رئیس‌جمهور است که هر یک در حوزه کاری خود، فهم درست و عمیقی از وضع موجود بیابند و خلاقیت و ابتکار داشته باشند و با طرح ایده‌های تازه و ابداعی در قالب تصویب نامه یا لایحه به فضای سیاسی و مدیریتی کشور جان تازه ببخشند و به بقای تتمه امید ملت اهمیت دهند.
اما آنها شبیه دروازه‌بانی هستند که در برابر رقیب خشن، خبردار ایستاده است و هیچ حرکتی نمی‌کند و هر توپ که غلتان غلتان به سمت دروازه او روانه شود، به‌راحتی گل می‌خورد. همکاران رئیس‌جمهور در معاونت حقوقی و سازمان برنامه و وزارتخانه حتی از امکانات قانونی هم هیچ استفاده‌ای نمی‌کنند. گویا آنها وفاق را با تسلیم و تعظیم اشتباه گرفته‌اند. سازشان را بیشتر با رقیب کوک می‌کنند نه با ملت. معاونت حقوقی رئیس‌جمهور که بی‌اثرتر از همیشه است، در همکاری با دستگاه‌های ذی‌ربط و با وضع مقررات ابداعی باید نقش مؤثری ایفا کند. مثلا:
- قانون حجاب و عفاف آکنده از ایرادهای مختلف حقوقی و اجتماعی بوده، بحران‌ساز است و بسیار مورد حساسیت مردم. این قانون نمی‌تواند مدت زیادی در تعلیق بماند. آن اقلیت کوچک پرهیاهو که مبدع این قانون بود، همچنان به دنبال اجرای آن است. دولت لایحه‌ای به مجلس تقدیم کند برای
۱. الغای قانون حجاب و عفاف یا ۲. تعلیق اجرای قانون حجاب و عفاف به مدت مثلا دو، سه سال و تکلیف دولت برای تقدیم لایحه جدید تا پایان تعلیق.
- به گفته کارشناسان، تغییر ساعت رسمی کشور بین دو تا سه درصد موجب صرفه‌جویی در مصرف برق بود. این مقدار در شرایط بحران برق در ایران رقم درشتی است. دولت باید برای احیای قانون تغییر ساعت هرچه سریع‌تر لایحه‌ای به مجلس تقدیم کند تا به‌موقع به نتیجه برسد.
- رسانه مهم، پرهزینه و بزرگی مانند رادیو و تلویزیون که در انحصار سازمان صداوسیماست و بلندگوی بی‌کیفیت یک گروه کوچک سیاسی شده است، رژیم حقوقی مشخصی ندارد. دولت به‌سرعت لایحه‌ای تنظیم کرده و رژیم حقوقی سازمان صداوسیما و مسئولیت مدنی و کیفری این سازمان را مشخص کند.
- دو نماینده رئیس‌جمهور در شورای نظارت بر صداوسیما ظاهرا در انجام وظایف هفت‌گانه خود منفعل‌اند و کاری نمی‌کنند. دولت با یک تصویب‌نامه، وظایف نمایندگان رئیس‌جمهور در این شورا را معلوم کند؛ از آنها مسئولیت و گزارش بخواهد و منتشر کند.
- در دانشگاه، امنیت کاری استادان و امنیت تحصیلی دانشجویان بسیار متزلزل است. لایحه‌ای لازم است که در آن با محدودکردن اقدامات غیرقانونی و گاه خودسرانه مسئولان دانشگاه‌ها و برخی نهادهای غیردانشگاهی، امنیت کاری و تحصیلی استادان و دانشجویان تأمین شود.
تصویب‌نامه‌های دولت به‌سادگی قابل تصویب هستند. ممکن است گفته شود چنان لوایحی در مجلس رد می‌شوند؛ مهم نیست، مهم نشان‌دادن عزم و عهد دولتی است که مردم در اوج بحران‌های ناامیدکننده، امیدی به آن بستند. در جنگ تحمیلی رزمندگانی در عملیات‌هایی شهید شدند که آن عملیات‌ها به اهداف خود نرسیدند، اما این هیچ چیز از حرمت و بزرگی و عزت آنها نمی‌کاهد. آنان ایمان و اراده داشتند. مؤمنانه ایستادند و امیدها را زنده نگه داشتند. اگر این شجاعت‌ها نبود، چه‌بسا پایان جنگ با تلخی بی‌پایان شکست همراه بود.
آقایان و خانم‌ها! آنچه شما را به مسند نشاند، سوسوی امید مردمی است که در عذاب هستند. امین باشید، به امید ملت بی‌احترامی نکنید و آن را از بین نبرید. آقای رئیس‌جمهور، سخن تازه بیاورید .
